Over Marx’ Over het Jodenvraagstuk (1843)

 

In de 19^de eeuw kende men – in het verlengde van de Verlichting die de politieke emancipatie op de agenda had geplaatst – het ‘Jodenvraagstuk’ en de in 1843 geschreven reactie van de dan nog jonge Marx (1818-1883) – het is een van zijn eerste artikelen – op de opvattingen van Bruno Bauer hieromtrent – net als Marx was Bruno een jong-hegeliaan maar hun wegen scheidden zich in 1841 waarna Bauer zich steeds uitdrukkelijker als reactionair en antisemiet liet gelden – laat een rijkdom en diepgang in het debat zien die we in de huidige, weer urgent geworden discussie over zowel antisemitisme als moslimimmigratie node missen. Het is daarom de moeite waard om nog eens terug te keren naar dit artikel waarin Marx tegelijk al laat zien welke weg hij zal inslaan.

Fichte en zelfbewustzijn

Een gangbare opvatting is dat het gelijke het gelijke kent, zoals bij Plato de ziel de Ideeën denkt vanwege hun onderlinge verwantschap want ze zijn beide onzichtbaar, zuiver, eeuwig, onsterfelijk en onveranderlijk (terwijl het veelvormige, veranderlijke lichaam de veelvormige, veranderlijke zintuiglijke indrukken ontvangt). Reeds Anaxagoras stelde het omgekeerde: het gelijke herkent het gelijke niet (bv. wit op wit zie je niet) en het intellect (nous) kent bij uitstek het aan zich ongelijke, dus de materiële wereld. In feite is kennis altijd een verhouding tussen subject (wat denkt) en object (wat wordt gedacht) en absolute kennis is het samenvallen van deze twee (zoals bij Aristoteles God het denken van het denken is). Een variant van de kwestie treedt op bij Descartes’ beroemd twijfelexperiment: als ik aan alles twijfel kan ik toch niet twijfelen dat ik twijfel dus besta. Vaak is de tegenwerping: de conclusie moet zijn dat er twijfel (een denken) is maar waar komt die ‘ik’ opeens vandaan? Welnu, elk bewustzijn (denken) veronderstelt het zelfbewustzijn, zoals Descartes impliciet en Kant expliciet stelt (en Hegel bevestigt), maar hoe werkt dat? 

Poetin vs. Hitler

Inleiding

Hitler geldt voor ons als het ultieme kwaad en aldus als Satan himself qua kwaadaardigheid niet te evenaren door anderen, met name vanwege de Holocaust. Maar ik denk dat bv. Stalin toen en ook Poetin nu welbeschouwd minstens zo kwaadaardig waren/zijn. Ik zal me hier richten op een eerste en korte vergelijking tussen Hitler en Poetin waarmee ik hopelijk de belangrijkste overeenkomsten en verschillen heb genoemd.

De coronacrisis in Nederland

Inleiding

In het eerste deel van dit essay geef ik kort wat basale kennis uit de (micro)biologie en in het tweede deel zal ik kort de wetenschap maar vooral ook de politieke reactie op de coronacrisis bespreken, beide met hopelijk leuke weetjes en interessante filosofische inzichten en benaderingen.

Dikastocratie of dikastofobie?

Inleiding

Naar aanleiding van een paar opzienbarende rechterlijke uitspraken, zoals in de Urgenda-zaak, is er met name vanuit Forum voor Democratie (FvD) een kritiek geuit dat de rechters te veel macht, die de politiek zou toebehoren, naar zich toe hebben getrokken hetgeen een tegenreactie heeft opgeleverd van liberalen en rechters. Wat ik mis in de huidige discussie over dikastocratie (rechtersstaat) of dikastofobie (afkeer jegens de rechterlijke macht) is de inhoud ofwel de ideologie achter de ingenomen standpunten die die standpunten kan verhelderen en juist kan positioneren.

De rechtvaardiging van slavernij in de oudheid en middeleeuwen

In verband van de viering van de afschaffing van de slavernij publiceer ik onderstaand essay dat ik schreef als eerstejaarsstudent Wijsbegeerte. Als student hadden we onder meer delen van 'Politica' van Aristoteles, waaronder over slavernij, en bij een ander vak delen van Arendts 'The Human Condition' gelezen en ik voegde daar mijn eigen achtergrond van onder andere enige kennis van Hegel, Nietzsche en Marx aan toe. Ik genoot ervan politiek incorrect te zijn in dit essay - ik keerde als het ware het linkse cultuurrelativisme tegen de eigen dogma's van links - en gelukkig waardeerde de docent mijn essay maximaal hoog en werd ik dus geenszins afgestraft voor mijn lust tot politieke incorrectheid.

De opkomst van een nieuwe antifeministische beweging

Inleiding

De aanslag van ‘incel’ Alek Minassian in Toronto die daarmee een antifeministische opstand heeft willen uitlokken laat met terugwerkende kracht zien dat die opstand in feite al is begonnen met de verkiezing van Trump. Ik wil in dit artikel laten zien dat en hoe het feminisme z’n tegenhanger heeft opgeroepen en dat deze nieuwe beweging serieuzer moet worden genomen dan dat zij tot nu toe ten deel is gevallen.

Waarom we de drugscriminaliteit moeten koesteren

Inleiding

Korpschef Akerboom wil de drugscriminaliteit efficiënter aanpakken door ook de drugsgebruikers op hun verantwoordelijk aan te spreken want deze gebruikers zouden de drugscriminaliteit in stand houden. Nu is zijn redenering deels correct (gebruikers houden de vraag naar drugs en daarmee de handel in stand, al komt de misdaad natuurlijk voort uit de criminalisering van die handel) en is het aanpakken van de eindgebruiker zeker effectief (geef alle drugsgebruikers de doodstraf en de drugsmarkt zal instorten) en gaat ook bv. het beleid met betrekking tot illegale prostitutie dezelfde kant op (de ChristenUnie lijkt succesvol een wet door de Kamers te kunnen krijgen die de klant van illegale prostituees strafbaar maakt), maar ik zal hier betogen dat dat helemaal de verkeerde weg is. Sowieso moet de overheid zijn onmacht om de handelaren effectief aan te pakken niet afreageren door de klant te criminaliseren, maar bovenal is de drugscriminaliteit een zegen voor (vrijwel) iedereen en het laatste wat je zou moeten willen oplossen!

God bestaat niet maar misschien is God wel?

Inhoud. Dat God niet bestaat is een triviale waarheid, dus eenvoudig te bewijzen. Gods transcendentie noodzaakt de openbaring. De subjectiviteit is de waarheid. De grote ontdekking van de filosofie. Bestaansordes vs. denkordes. Het voorbeeld van het atomisme. God als noodzakelijk Idee.

Betrokkenheid

Gelukkig heb ik weinig met (huis)artsen en tandartsen te maken maar zelfs die sporadische contacten hebben mij steeds wantrouwender ten aanzien van deze groep professionals gemaakt. 
 

Eigendom is diefstal!

Een discussie tussen een journalist/politicus, een wetenschapper met activistisch trekje en een kapitalist

Was will das Weib?

Campagnes tegen seksuele intimidatie, zoals laatstelijk met #metoo, zijn uitstekende initiatieven. Tegelijk bekruipt mij altijd een gevoel van onbehagen als ik vrouwen c.q. feministen hoor spreken over de mannen in dergelijke campagnes: wij mannen begrijpen weliswaar niets van vrouwen maar omgekeerd bemerk ik bij dergelijke vrouwen en campagnes ook een diep onbegrip van vrouwen inzake de man of eigenlijk inzake de complexiteit en getroubleerdheid van de man/vrouw-verhouding. Steevast wordt de zaak zo helder als glas voorgesteld (bv. “Het is heel simpel: als de vrouw het fysieke contact niet wil dan is het foute boel”). De visie die uit dergelijke vrouwen en campagnes spreekt is in wezen een typisch linkse visie, waarmee ik bedoel: uiterst abstract, gesimplificeerd, geïdealiseerd en utopisch. Met andere woorden: je hoeft niet heel cynisch te zijn om in te zien dat zodra deze ideeën ook maar enigszins de werkelijkheid raken, ze als zeepbellen uit elkaar zullen spatten. Zodat ik voorspel dat zo’n #metoo-campagne geen enkel (blijvend) effect zal sorteren. Precies omdat ik wel wil dat zo’n campagne effect sorteert, vind ik het belangrijk om te laten zien dat de werkelijkheid – de weerbarstige praktijk – allesbehalve zo helder als water is maar eerder zo troebel als modder. Wil de relatie tussen mannen en vrouwen verbeteren, dan zullen we een heel stuk genuanceerder en dieper over de kwestie moeten nadenken dan er nu gebeurt of zelfs wordt toegestaan bij de #metoo-campagne.

Het verschil tussen veiligheid en rechtvaardigheid

Zoals ik m’n recente artikeltje (http://gebandvanjoop.blogspot.nl/2017/10/een-liberaal-theologische-verdediging.html) schreef is het ideaal dat gedetineerden pas vrijkomen als ze geen gevaar meer vormen voor de samenleving omdat ze hun leven hebben gebeterd. Ook in de NRC wordt nu door drie professionals betoogd dat dat het nieuwe paradigma moet vormen:

https://www.nrc.nl/nieuws/2017/10/16/straf-anders-en-breng-recidive-daarmee-omlaag-13524963-a1577462

Een liberaal-theologische verdediging van het Nederlandse recht

Inleiding

Telkens als er een verschrikkelijke misdaad wordt gepleegd staat met name rechts Nederland op z’n achterste benen te eisen dat de dader nooit meer vrijkomt (als die dader al niet een gruwelijke marteldood moet sterven) en als het een recidivist betreft is de woede en onbegrip over ons rechtssysteem helemaal niet meer te peilen (‘welke idiote rechter heeft deze man ooit vrijgelaten?’). Al zal iedereen de emotie van woede begrijpen heeft rechts kennelijk veel moeite om de zaken rationeel in plaats van emotioneel te bekijken want ons rechtssysteem zit beslist rationeel, doordacht en deugdelijk in elkaar. Ik denk dat links hier gelijk heeft als het spreekt over de ‘onderbuikgevoelens’ van rechts. Sterker, rechts lijkt op het gebied van rechtspraak veel meer te neigen naar het islamitisch recht dan naar het christelijk-seculier recht, zodat het in die zin wonderlijk is dat juist rechts zo’n weerzin heeft tegen de islam. Maar het helpt niet om de rechtse geluiden alleen maar af te keuren: het is denk ik sowieso hoog tijd geworden dat het bestaande ‘softe’ rechtssysteem eens wordt uitgelegd en zelfs verdedigd welke taak ik hier op me neem (uiteraard op mijn – filosofische – manier die aldus heel wat dieper zal gaan dan de juridisch-politieke discussies die momenteel volop worden gevoerd). Daarbij zal ik overigens ook linkse opvattingen bekritiseren wanneer ik een draai maak van het recht naar de biologie (om van daaruit weer terug te keren naar het recht). Bovenal zal ik laten zien hoe het huidige, liberale rechtssysteem voortkomt uit onze joods-christelijk-humanistische traditie en waarom die traditie in ere moet worden gehouden met – jawel – als consequentie dat zelfs de ergste misdadigers een tweede kans verdienen.

Een verdediging van het liberalisme tegen Dennis Bos en Antifa

Dennis Bos verdedigt als expert van radicaal-links zijn studieobject Antifa op allerlei platformen. Laatstelijk deed hij dat in Nieuwsuur hetgeen veel verontwaardiging gaf. Nu weet Dennis Bos ook wel dat zijn verdediging van Antifa en andere radicaal-linkse groepen controversieel want antiliberaal is: vooraf merkte hij dan ook op dat weliswaar volgens het liberalisme al het geweld, ongeacht of dat van de rechter- of linkerzijde komt, even onwenselijk is. Vervolgens gaf hij twee beweegredenen van Antifa om toch geweld te gebruiken (en daarmee impliciet het liberalisme te verwerpen): om te voorkomen dat extreem-rechts aan de macht komt (door te voorkomen dat extreem-rechts zich kan organiseren) en dan opnieuw een genocide pleegt en bij wijze van zelfverdediging tegen het reeds bestaande geweld van extreem-rechts tegen bv. moslims.

Tegenartikel tegen 'Baudet is een nazi'

De uitdrukking ‘linkse hobby’ is genoegzaam bekend: Wilders gebruikte ‘m om zaken als kunstsubsidie te bekritiseren. De grootste linkse hobby is volgens mij het speuren naar overeenkomsten tussen gehate (rechtse) politieke tegenstanders met de nazi’s om bij elke overeenkomst triomfantelijk te roepen dat de rechtse tegenstander is ‘ontmaskerd’ als nazi. En blijkbaar is dan de discussie ‘gewonnen’. Waardoor dat einde van de discussie dan precies wordt bewerkstelligd blijft echter altijd onopgehelderd: heeft men er vertrouwen in dat de achterban van de rechtse politicus zich van hem zal afkeren, nu deze is ontmaskerd als nazi, of heeft men er vertrouwen in dat er wel een Volkert zal opstaan die zal afrekenen met deze ‘nazi’? In de praktijk stopt de discussie natuurlijk niet, maar nu de rechtse politicus is ontmaskerd als nazi wordt wel de hele linkse achterban impliciet opgeroepen om alle discussie te staken en de nazi en zijn achterban voortaan alleen nog maar vuil aan te kijken en – als men op Twitter zit – alle sympathisanten van de nazi onmiddellijk te blocken. Met een nazi en z’n aanhang wil men als superieur ‘Gutmensch’ immers niets te maken hebben.

Waarom de echte christenen van D66 geen regering zouden moeten vormen met de duivelaanbidders van de ChristenUnie

Inleiding

Met betrekking tot de coalitiebesprekingen tussen het ‘motorblok’ (VVD, CDA en D66) en de ChristenUnie gaat het in de media slechts over de medisch-ethische kwesties als eventuele struikelblok en meer in het bijzonder over wat het ‘progressieve’ D66 op dit punt allemaal zou willen – verruiming euthanasie, onderzoek met embryo’s e.d. – en dat bij de ‘conservatieve’ ChristenUnie op bezwaren zal stuiten en is er opvallenderwijs geen aandacht voor wat de ChristenUnie in zedelijk-reactionaire zin allemaal wil – simpel gezegd is dat het volledig terugdraaien van de seksuele revolutie – zodat het ook een raadsel is in hoeverre D66 dat op zijn beurt zal gaan blokkeren. Ik denk echter dat wat de ChristenUnie allemaal wil terugdraaien meer discussie verdient dan wat D66 wil bij wijze van vooruitgang, want is het niet vooral een brede maatschappelijke discussie waard of we de seksuele revolutie geruisloos moeten laten afvoeren? En wie zijn hier eigenlijk de echte christenen? Ik heb wat ik hier ga zeggen al vaker gezegd in artikeltjes en/of tweets een of andere vorm, maar nu de ChristenUnie in de regering dreigt te komen en hooguit D66 dwars gaat liggen, wil ik nogmaals uiteenzetten waarom ik denk dat de gangbare ‘framing’ van dit conflict – christenen (ChristenUnie) vs. seculieren (D66) – op z’n minst misleidend is. Op basis van de inzichten van onder meer Nietzsche en Girard geloof ik dat je kunt stellen dat juist D66 de ware christenen zijn en de ChristenUnie fundamenteel antichristelijk in zijn vermenging van moraal en politiek.

Mijn feministische heldin: Simone de Beauvoir (toen het feminisme nog een serieus te nemen stroming was)

Feminisme kent verschillende golven en vormen. Kort door de bocht kan men denk ik de volgende bewegingen en opvattingen onderscheiden.

Vanaf het einde van de 19^de eeuw kwam de eerste feministische golf op bij wijze van de in wezen liberale eis dat mannen en vrouwen gelijke rechten moeten krijgen, resulterend in met name de uitbreiding van het kiesrecht zodat ook vrouwen mogen stemmen en gekozen kunnen worden in politieke functies. Vrijwel iedereen in het Westen onderschrijft inmiddels deze vrouwenemancipatie: hooguit religieuze fanatici verzetten zich ertegen, zoals in Nederland de SGP nog een beetje, en precies hier ligt ook een grote zorg van velen met betrekking tot de groeiende invloed van de islam in het Westen. 

Casanova, Don Juan en de femme fatale (een decadent relaas over seksuele roofdieren)

“In my study of communist societies, I came to the conclusion that the purpose of communist propaganda was not to persuade or convince, not to inform, but to humiliate; and therefore, the less it corresponded to reality the better. When people are forced to remain silent when they are being told the most obvious lies, or even worse when they are forced to repeat the lies themselves, they lose once and for all their sense of probity. To assent to obvious lies is...in some small way to become evil oneself. One's standing to resist anything is thus eroded, and even destroyed. A society of emasculated liars is easy to control. I think if you examine political correctness, it has the same effect and is intended to.” (Theodore Dalrymple)

https://www.goodreads.com/quotes/124952-in-my-study-of-communist-societies-i-came-to-the

Inleiding

Nergens liggen de leugens er zo dik bovenop en daarmee is nergens de totalitaire dwang zo sterk als in de linkse subdiscipline van het (gelijkheids)feminisme.  

De terroristische rechtvaardiging van terreur

Terreuraanslagen door moslims beheersen al een tijdje het nieuws in het Westen. Maar met het fenomeen van terrorisme zijn we langer vertrouwd, nu terrorisme in wezen bijna een typisch Westerse traditie is: alleen werden ze voorheen vooral door anarchisten en andere extreem-linkse groeperingen gepleegd. Toch denk ik dat de mind set van een moslimterrorist en een anarchist voor een groot deel dezelfde is (de moslimterroristen plaatsen zich aldus ironisch genoeg in een Westerse traditie met hun anti-Westerse aanslagen en omgekeerd leerde bv. de RAF de kneepjes van het vak door in de leer te gaan bij Palestijnse terroristen zodat er een duidelijke verbinding tussen beide groepen bestaat), zodat het interessant is om die algemene terroristische mind set eens nadere aandacht te schenken: wat motiveert de terrorist en wat denkt hij met terreur te bereiken? Het is makkelijk en sowieso politiek correct om niet verder te gaan dan de primaire gevoelens van afschuw, maar als filosoof/intellectueel wil ik graag de ander, inclusief de terrorist, begrijpen, te meer nu ik het idee heb dat er überhaupt weinig wordt nagedacht over wat terroristen drijft – zelfs niet in de huidige golf van terroristisch geweld – en dat veel van wat er wel wordt gedacht op misvattingen berust.

Een cultuurrelativistische beschouwing van ‘islamofobie’

Inleiding

Velen vatten de Europese weerzin tegen de islam op als een vorm van xenofobie of racisme. Vaak zijn het zelfs (zelfverklaarde) intellectuelen die daarmee mijns inziens hun intellectueel faillissement laten zien want deze ‘analyse’ is zo plat als een dubbeltje en onjuist bovendien. De opvatting van islamofobie als xenofobie of racisme getuigt in feite van een totaal gebrek aan analyse. Nu is er – in een soort Nietzscheaanse traditie – wel een racistisch argument te maken dat weerzin tegen de islam het symptoom van een heimelijke xenofobie of racisme is, maar dat argument vind je juist weer nooit ergens terug. Ik zal dat argument hier ontwikkelen.

De Zweedse verkrachtingsgolf

Al jaren spreken de rechtse media over een verkrachtingsgolf in Zweden die zijn oorzaak zou hebben in de moslimimmigratie. Naar aanleiding van Trump’s obscure opmerking over Zweden waar iets aan de hand zou zijn, zien we linkse media nu opeens die vermeende Zweedse verkrachtingsgolf door immigranten ‘debunken’ als ‘fake news’. Er zou helemaal geen verkrachtingsgolf zijn, maar de stijging in de cijfers zou moeten worden verklaard omdat in het ‘feministische’ Zweden “de definitie van seksueel geweld is dankzij een nieuwe wet verruimd en vrouwen worden aangespoord aangifte te doen”.

http://www.volkskrant.nl/buitenland/hoe-zweden-afgelopen-week-slachtoffer-werd-van-een-mediastorm~a4467048/

Reactie op mijn nieuwe bans (en is filosoferen hetzelfde als trollen?)

De laatste tijd heb ik niet meer veel aandacht aan Twitter of deze blog gegeven, omdat ik ervoor in de plaats reacties leverde eerst op de site van historicus Jona Lendering (https://mainzerbeobachter.com/) en daarna op Sargasso (waar Jona ook een auteur is). Inmiddels ben ik op beide sites geband waarbij Sargasso als reden heeft opgegeven dat ik een ‘trol’ ben. Nu is dat ‘trol’-ding voor mij nog altijd een wat onduidelijk begrip. Maar voor ik daar iets over zeg, eerst iets over mijn ervaringen op die twee – erg linkse – websites en hoe mijn pessimisme over de toekomst is gegroeid. Wat ik interessant vond aan Jona Lendering en Sargasso is dat we hier te maken hebben met zogenaamde intellectuelen, in ieder geval academici, aan de (uiterst) linkse kant van het politieke spectrum die als zodanig de elite van Nederland vertegenwoordigen. Ik hoopte met hen de dialoog te kunnen voeren om zodoende uit de impasse c.q. polarisatie tussen elite en volk/populisten te kunnen komen. Maar ik werd teleurgesteld. 

Het religieuze respect voor het Lot: het kapitalisme bij socialisten

Dit artikel in de NRC, http://www.nrc.nl/nieuws/2016/09/29/zoals-de-banen-verdeeld-worden-zo-worden-ook-de-meisjes-verdeeld-4520246-a1523978, prikkelde me tot de volgende vraag: waarom strijden socialisten wel voor zoiets oppervlakkigs als een gelijke (‘eerlijke’) verdeling van geld/inkomen maar niet voor zoiets levenswezenlijks als een gelijke (‘eerlijke’) verdeling van liefde? De grondgedachte is immers dat elk mens – als mens – respect en geluk verdient en zelfs in gelijke mate en in ieder geval in voldoende mate: waar rechts de natuurlijke ongelijkheid zegent, wil links die natuurlijke ongelijkheid als onrechtvaardig corrigeren in de vorm van moraal e.d. op grond waarvan iedereen gelijk wordt behandeld en een gelijke portie aan levensgeluk ontvangt. Maar er schuilt iets van waarheid in bekende clichés als dat geld niet gelukkig maakt en dat de waardevolle dingen in het leven onbetaalbaar zijn: waarom richt het socialisme zich dan vrijwel louter op dat geld – dat banale goed dat niet gelukkig maakt – en eigenlijk nooit op de liefde (of andere waardevolle zaken) waarvan de meesten zullen vinden dat dat belangrijker is voor ons geluk en welzijn dan geld? 

Tip aan de media en eurofielen: verander je strategie (want zo ga je niet winnen)!

Keer op keer incasseren de EU en haar massale aanhang onder journalisten en hoogopgeleiden verlies bij referenda. Ik geloof in de universele rede, zodat als de eurofiele deskundigen werkelijk deskundig zijn zij de anderen zouden moeten kunnen overtuigen dat het Europese project een goede zaak is (en ik geloof niet dat iets te moeilijk voor de gemiddelde persoon is: zoals Einstein al wist betekent dat je iets niet kunt uitleggen aan de leek slechts dat je het zelf nog niet voldoende hebt begrepen). Ik acht ook zeker niet uitgesloten dat de eurofielen gelijk hebben in hun opvatting dat we beter af zijn met de EU dan zonder EU, zelfs als we daarbij meenemen dat zij als hoogopgeleiden sowieso de winnaars van de mondialisering zijn zodat ze geneigd zijn te makkelijk over het hoofd te zien dat er ook verliezers van de mondalisering zijn en dat precies die mensen aan de onderkant in referenda tegen elk verdrag van de EU stemmen. Maar waarom overtuigt de boodschap van de geleerde eurofielen dan niet?