De drie posities in het islamdebat

Inleiding

Naar aanleiding van het laatste schrijfsel van Sven Snijer (http://svensnijer-essays.blogspot.nl/2016/03/van-islambasher-tot-ultra-links.html) wil ik hier betogen dat er drie posities in het islamdebat bestaan en dat nota bene de mijns inziens juiste positie – tevens de middenpositie tussen twee extremen – nauwelijks is vertegenwoordigd in het politieke en maatschappelijke debat, zodat in de media door zowel links als rechts nagenoeg alleen, op nota bene polariserende wijze, grote onzin wordt gedebiteerd.

De eerste positie

De meest bekende positie is die van de PVV en gelijkgezindten (deze positie kunnen we rechts noemen): de islam vormt als zodanig een probleem overal waar het bestaat, omdat de islam nu eenmaal een totalitaire, fascistische ideologie is. Niet alleen schrijft de islam letterlijk bij alles voor wat mensen moeten doen (tot en met hoe je je achterwerk moet afvegen), het hersenspoelt ook haar volgelingen door bv. de eis om vijf maal per dag te bidden (zodat er geen kans bestaat dat je de islam en haar regels vergeet) en is extreem intolerant jegens andersgelovigen die immers moeten worden bekeerd of vermoord. Het doel van de islam is de totale onderwerping van de hele wereld aan de wetten van Allah (de sharia) en met elk volk dat nog niet tot de islam is bekeerd, is de moslimwereld in oorlog en dient de gelovige, ‘goede’ moslim daartoe op jihad te gaan. Er bestaat geen gematigde islam, hooguit kunnen moslims gematigd zijn doordat ze – onder druk van de westerse wereld die moreel superieur is en dus een grote aantrekkingskracht bezit – maar een beetje de regels van de islam volgen en daarmee in feite een soort afvalligen zijn. In deze strijd tussen islam en Westen, moeten we proberen de islam als zodanig – die dus totalitair en fascistisch is – te elimineren of vernietigen en de gematigde moslim proberen over te halen de islam te verlaten of hooguit een tot een Donald Duck uitgedunde en daardoor onschadelijk gemaakte Koran als leidraad te nemen voor zijn leven.

De tweede positie

Een alternatieve kritiek op de toestand in de moslimwereld met al zijn haat en geweld, waaronder het terrorisme tegen het Westen, is het standpunt dat er beslist een groot probleem is in de moslimwereld (hetgeen de PVV goed heeft gezien) – die als zodanig ook het Westen bedreigt – maar dat de oorzaak van die islamitische agressie niet zozeer in de islam zelf moet worden gezocht als wel in de loop van de geschiedenis. De moslimwereld was tot de 18^de eeuw gelijkwaardig aan c.q. even sterk als het Westen, maar is toen gestagneerd terwijl het Westen daarna de wereld in elk opzicht heeft veroverd. De moslimlanden werden zelfs kolonies van het Westen en terwijl Azië in de 20^ste eeuw het Westen is gaan volgen in de opgaande lijn en zelfs Afrika onder de Sahara zich langzaam maar zeker ontwikkelt lijkt alleen de moslimwereld achter te blijven in ‘middeleeuwse’ duisternis en achterlijkheid. Nota bene alle grote moslimleiders van begin en medio de 20^ste eeuw – van Atatürk tot Soekarno – hebben geprobeerd hun moslimlanden alsnog te moderniseren om hen zo op te nemen in de vaart der volkeren, veelal volgens de socialistische en nationalistische ideologie waarbij secularisering een belangrijke rol speelde omdat deze modern-seculiere dictators precies de islam zagen als het grote blok aan het been van de moslimwereld dat de vooruitgang belemmerde. PS. Een paradox van de dekolonalisering is dat juist na het koloniale tijdperk de ‘bevrijde’ naties pas echt westers werden omdat ze toen op eigen benen de weg naar de vooruitgang moesten vinden zodat het voor de hand lag daartoe het Westen te imiteren. Die modernisering (c.q. verwesterlijking), inclusief de secularisering, is ook voor een groot deel gelukt, maar uiteindelijk stagneerden de ontwikkelingen alsnog, mede doordat de heersers dictators waren die slechts met geweld en terreur de stammen bij elkaar konden houden en de religie eronder. Gelijk hun grote voorbeeld van de Sovjet-Unie moest het onderdrukkende socialistische systeem wel instorten, al dan niet na een ‘Arabische Lente’. En zoals die ineenstorting gepaard ging met bloedige stamtwisten (zoals in Libië) en sektenoorlogen (zoals in Irak en Syrië tussen sjiieten en soennieten), ging het ook gepaard met een opleving van politieke religie dat wil zeggen van het islamisme dat al vanaf begin 20^ste eeuw zich bij wijze van verzet tegen de seculiere dictatuur in Egypte had gevormd en klaar stond om de boel over te nemen zodra de gelegenheid zich voordeed (reden waarom de seculiere dictators deze bewegingen altijd hard hebben onderdrukt). In contrast met de seculiere dictatuur streven de islamisten naar een theodemocratie waarbij de wetten van Allah worden geïmplementeerd als uiting van een tot de islam bekeerde volkswil.

Daarbij speelt ook de intens gevoelde vernedering in de moslimwereld een grote rol waarin het gelijkt op het vernederde Duitsland in de jaren ’30 van de vorige eeuw: voorheen waren er grote, machtige Rijken die de moslimwereld verenigden en waarin altijd de joden en de christenen de tweederangsburgers waren, maar nu is de moslimwereld verdeeld en zwak met nota bene de moslims die overal ter wereld als tweederangsburgers moeten leven (dit is ook de grond van de waanzinnige razernij in de moslimwereld jegens Israël dat immers als klein, onoverwinnelijk staatje midden in de moslimwereld die hele moslimwereld 'vernedert' door zijn superioriteit). En net als in Duitsland (of in Turkije begin 20^ste eeuw) geeft die rancune een virulent fascistische impuls met een intense haat tegen Joden en het Westen en het verlangen om de moslimwereld te verenigen in een ‘eindstrijd’ tegen de ‘ongelovige’ wereld (zie hier in het kort de ideologie van IS). Een gevolg hiervan zijn de terroristische aanslagen tegen het Westen die worden gerechtvaardigd – en ook kunnen worden gerechtvaardigd – door de leer van de islam zoals beschreven in de Koran, nu het Westen mede via de seculiere dictators zou proberen de islam en de moslims te vernietigen zodat de jihad tegen het Westen een heilige plicht is voor elke goede moslim om de islam te verdedigen. Aldus is de diagnose van rechts met betrekking tot de moslimwereld wel juist, maar dat vijandige en fascistische gezicht van de moslimwereld heeft meer te maken met het idee dat de islam wordt aangevallen door het Westen dan met de tekst van de Koran als zodanig: die teksten vormen slechts de mogelijkheid terroristisch geweld te rechtvaardigen en om moslims te kunnen mobiliseren in de strijd tegen Joden en de 'kruisvaarders'.

De derde positie

Het derde standpunt is dat van Nietzsche’s Laatste Mens (en kunnen we links noemen): elk mens, dus ook de moslim, wil slechts in vrede en veiligheid leven met graag een beetje comfort en welvaart erbij. Een enkele idioot daargelaten, wil dus elke moslim slechts in vrede met ons samenleven. Voor zover haatzaaiers als Wilders de mond kunnen worden gesnoerd, is er daarom van nature een mooie, spontane vriendschap tussen moslims en niet-moslims. Als er haat bestaat in de moslimwereld, dan is dat slechts de reactie op de Westerse agressie die de moslimwereld bombardeert en dictators in het zadel houdt. Met de islam heeft al dat moslimgeweld en -terrorisme niets te maken, zo wordt telkens als een bezwering uitgesproken om de moslims niet van ons te vervreemden en onze vriendschap met de moslims niet te ondermijnen (zoals Van Reybrouck vandaag in Buitenhof beweerde: “in de hele islam is geen enkele rechtvaardiging te vinden voor terrorisme”). Alle religies zijn immers in de kern hetzelfde en goed: zij leren alle slechts liefde, dus ook de islam bevat niets lelijks zolang gestoorde extremisten haar maar niet kapen en de heilige teksten niet valselijk interpreteren om haat te verspreiden en strijd te stimuleren.

Merk op dat de aanhangers van deze positie er graag op wijzen dat het standpunt van rechts c.q. de PVV in wezen hetzelfde is als die van de extremistische moslims, namelijk in het ‘wij/zij’-denken waartoe zowel de PVV als de moslimextremisten de Koran op dezelfde valse en fundamentalistische wijze interpreteren, maar dat dat ook geldt voor deze linkse positie die immers de extremistische moslims woord voor woord napraat in de opvatting dat het Westen (m.n. als een rechts politicus als Bush er de macht heeft) de echte agressor is die de moslimwereld bombardeert en onderdrukt en dat die moslimwereld vanuit pure machteloze wanhoop slechts reageert op al die agressie en imperialisme van de VS en hun bondgenoten en zich daartegen – terecht! – probeert te verzetten. Dat verklaart ook de diepe vriendschap tussen (extreem-)links en moslimextremisten die zich al sinds het begin van het conflict tussen Israël en de Palestijnen in alle haarvaten van moslims en linkse mensen heeft genesteld. Ook de jihadi’s stellen immers: de islam is niet agressief maar geeft wel aan moslims de plicht zich te verdedigen wanneer zij of de islam worden aangevallen, hetgeen ook de reden is voor de gewelddadige reactie op Mohammed-cartoons omdat die cartoons de islam zouden aanvallen en waarmee ze links eveneens aan hun zijde vinden in de zin dat links ook vindt dat je moslims niet mag beledigen zodat de cartoonist de ware schuldige althans oorzaak van alle ellende is (als islamofobie of racisme zou islamkritiek zelfs strafbaar moeten zijn, vinden behalve moslimfundamentalisten ook veel linkse mensen). Merk ook op dat dit precies die ‘linkse zelfhaat’ (of beter: de grote romantische traditie van het Westen die de moderniteit en daarmee het kenmerkende van het Westen bekritiseert) is die de ideologie aan de moslimwereld heeft verschaft om het Westen te haten en omgekeerd laten linkse mensen zich graag voeden met de moslimextremistische rancune door het beeld van Israël en Westen als onderdrukker en de moslim als onderdrukte/slachtoffer over te nemen en te versterken. Zelfs het antisemitisme van de nazi's wordt via de linkse bondgenootschap met moslimextremisten langzaam maar zeker weer salonfähig in linkse kringen. Links kantelt zo de culturele polarisatie van islam vs. Westen (dat een rechtse hobby kan worden genoemd) naar een ideologische polarisatie tussen moslims + links Westen vs. rechts Westen met dus moslims als onze vrienden en Israël, Bush en Wilders als onze vijanden.

Conclusie

Niet alleen hoort men in de media praktisch alleen de eerste en de derde positie (die ik gemakshalve het rechtse en linkse standpunt heb genoemd), het zijn ook precies de twee extreme posities die beide het moslimextremisme in de kaart spelen en deze bevestigen: de linkse verklaart zich in wezen bondgenoot met het moslimextremisme in hun gemeenschappelijke haat tegen het Westen (de 'agressor' en 'onderdrukker') en het respect voor de islam en de rechtse verklaart zich de tegenpool daarvan dus als de vijand van de islam die precies vijand kan zijn omdat het op hetzelfde wij/zij-denken berust als het moslimextremisme. Links en rechts verdelen zo de wereld precies zoals de moslimextremisten die ook zien: er is slechts vriend of vijand; zij die voor ons zijn en zij die tegen ons zijn. Maar er is wel degelijk een alternatief die als zodanig ook het moslimextremisme niet in de kaart speelt: de tweede positie en die positie is ook nog eens de waarheid…