donderdag 29 juni 2017

Waarom de echte christenen van D66 geen regering zouden moeten vormen met de duivelaanbidders van de ChristenUnie


Inleiding

Met betrekking tot de coalitiebesprekingen tussen het ‘motorblok’ (VVD, CDA en D66) en de ChristenUnie gaat het in de media slechts over de medisch-ethische kwesties als eventuele struikelblok en meer in het bijzonder over wat het ‘progressieve’ D66 op dit punt allemaal zou willen – verruiming euthanasie, onderzoek met embryo’s e.d. – en dat bij de ‘conservatieve’ ChristenUnie op bezwaren zal stuiten en is er opvallenderwijs geen aandacht voor wat de ChristenUnie in zedelijk-reactionaire zin allemaal wil – simpel gezegd is dat het volledig terugdraaien van de seksuele revolutie – zodat het ook een raadsel is in hoeverre D66 dat op zijn beurt zal gaan blokkeren. Ik denk echter dat wat de ChristenUnie allemaal wil terugdraaien meer discussie verdient dan wat D66 wil bij wijze van vooruitgang, want is het niet vooral een brede maatschappelijke discussie waard of we de seksuele revolutie geruisloos moeten laten afvoeren? En wie zijn hier eigenlijk de echte christenen? Ik heb wat ik hier ga zeggen al vaker gezegd in artikeltjes en/of tweets een of andere vorm, maar nu de ChristenUnie in de regering dreigt te komen en hooguit D66 dwars gaat liggen, wil ik nogmaals uiteenzetten waarom ik denk dat de gangbare ‘framing’ van dit conflict – christenen (ChristenUnie) vs. seculieren (D66) – op z’n minst misleidend is. Op basis van de inzichten van onder meer Nietzsche en Girard geloof ik dat je kunt stellen dat juist D66 de ware christenen zijn en de ChristenUnie fundamenteel antichristelijk in zijn vermenging van moraal en politiek.