Het vooroordeel van anti-racisten, deel 2

Nina Jablonski is wetenschappelijk expert op het onderwerp, maar maakt mijns inziens toch een uitglijder met haar bizarre betoog op Joop.nl dat het begrip ras betekenisloos is geworden en dus beter kan worden afgeschaft met als enige argumentatie: “Weldra keurden invloedrijke wetenschappers onderzoek naar 'ras' af omdat de rassen zelf niet wetenschappelijk gedefinieerd konden worden. Als wetenschappers scherpe grenzen tussen groepen probeerden te ontdekken, konden ze die niet vinden.”

http://www.joop.nl/opinies/detail/artikel/31723_weg_met_het_begrip_ras/

Het verschil tussen islam en christendom

Linkse mensen roepen altijd dat er geen wezenlijke verschillen bestaan tussen de religies – in de kern van de zaak zouden ze alle de wederkerigheid van de Gulden Regel (‘doe de ander niet wat je niet wilt dat de ander bij jou doet’) leren – en dat niet religies maar mensen doden waarbij religie dan altijd slechts als moreel-juridische legitimatie wordt gebruikt voor een in wezen werelds-politiek motief om de ander te doden, te onderwerpen of te verdrijven. Ook Han van der Horst sluit zich bij dit linkse koor aan: http://www.joop.nl/opinies/detail/artikel/31742_islam_christendom_en_geweld/

Het altruïsme van de terrorist

Wetenschapsjournalist Tor Nørretranders heeft een slap verhaaltje over altruïsme op Joop gezet:

http://www.joop.nl/opinies/detail/artikel/31688_weg_met_het_begrip_altruisme/

De kern van zijn verhaal – dat egoïsme voor een sociaal wezen als de mens altruïsme impliceert – klopt wel maar hij heeft veel te veel woorden nodig om deze open deur in te trappen. Het is ook geen nieuw, wetenschappelijk inzicht, zoals hij suggereert: vrijwel elke filosoof uit de hele geschiedenis formuleert dit inzicht al (misschien het bekendste voorbeeld is Hobbes die al de hele moraal reduceerde tot welbegrepen eigenbelang). Bovendien is hij veel te generaliserend met “iedereen voelt zich beter wanneer het goed met jou gaat, en jij voelt je beter wanneer het goed met iedereen gaat” en heeft zijn artikeltje ook geen diepgang omdat hij niet naar het kwaad vraagt (immers, wat is het kwaad dan nog als iedereen sociaal en altruïstisch is?).

De vernedering van de rechtsstaat en de dialectiek van de seksuele moraal

Naar aanleiding van de eerste TV-uitzending van ‘De Nationale Misdaadmeter’ van 7 april 2015, die over zedenmisdrijven ging, wil ik commentaar leveren in de vorm van twee beschouwingen: de ondermijning van de rechtsstaat door de politiek en media-uitzendingen als De Nationale Misdaadmeter en de ontwikkeling van de seksuele moraal in de laatste decennia.

De ChristenUnie bepleit haar eigen verbod

Segers wil verbod op bepaalde groeperingen

Segers heeft zich en zijn partij, de ChristenUnie, vandaag in het nieuws geprofileerd doordat hij bepaalde politieke groeperingen wil kunnen verbieden. Ik ben even opzettelijk vaag over wat hij nu precies wil verbieden want heel duidelijk is de berichtgeving daar niet over. Zo kopt de Volkskrant: “ChristenUnie: wijzig grondwet om anti-democratische partijen te verbieden” (http://www.volkskrant.nl/binnenland/cu-verbied-anti-democratische-partijen~a3947087/), maar in het artikel blijkt dat Segers het niet zozeer gaat om de bescherming van de democratie maar om bescherming van de rechtsstaat (“Mensen hebben nu een platte opvatting van democratie. Ze denken dat het betekent dat de helft plus één zijn zin krijgt. Maar een democratische rechtsstaat, dat betekent dat de minderheid dezelfde rechten heeft als de meerderheid.”). In een tweet – welke tweet mij heeft verleid tot dit epistel – schreef Segers dat hij groeperingen wil verbieden die vrijheid gebruiken om vrijheid om zeep te helpen, hetgeen ook in de richting van de rechtsstaat wijst. In feite lijken zowel de Volkskrant als Segers democratie en rechtsstaat te verwarren en niet te beseffen dat democratie en rechtsstaat in wezen niets met elkaar te maken hebben en precies daarom door het liberalisme zijn samengevoegd tot ‘democratische rechtsstaat’: precies omdat het twee totaal verschillende maar allebei goede dingen zijn, moet je ze allebei hebben in een combinatie. Weliswaar bijten ze elkaar (democratie en rechtsstaat sluiten elkaar zelfs uiteindelijk uit), maar dat is voor het liberalisme geen probleem omdat deze ideologie sowieso in een ‘balance of power’ gelooft: macht mag nooit in één hand liggen en dus uit één bron komen (want dat geeft dictatuur), maar moet worden verdeeld. In een democratische rechtsstaat zijn de democratie (de wil van het volk c.q. meerderheid) en de rechtsstaat twee elkaar beconcurrerende machten die elkaar in balans moeten zien te houden. En tot overmaat van onduidelijkheid zag ik Segers voor de camera ook zeggen dat hij geen probleem heeft met bv. fundamentalistische opvattingen maar dat de grens ligt bij geweld: partijen die geweld gebruiken, oproepen tot geweld of - zo ik naar het CDA-voorstel aanneem - geweld verheerlijken moeten worden verboden. Maar dat is weer iets anders! Ik zal niet in gaan op de mogelijkheid dat Segers anti-democratische partijen wil verbieden (want dat lijkt Segers niet te bedoelen) maar wel op de mogelijkheden dat Segers anti-rechtsstatelijke en ‘gewelddadige’ partijen wil verbieden.

Het gelijk van de genocideplegers

Inleiding

Geïnspireerd door het TV-programma Bloedbroeders en in aansluiting op mijn artikel http://gebandvanjoop.blogspot.nl/2015/03/over-de-onweerstaanbare.html wil ik hier een bepaald patroon schetsen bij al dan niet vermeende genocides, van de Holocaust tot de volgens sommigen ‘genocidepolitiek’ van Israël zelf, dat een en ander kan verhelderen.

Het gelijk van de genocideplegers

Uit angst dat begrijpen goedkeuren impliceert, wordt bijna altijd erg geheimzinnig gedaan over de argumenten van genocideplegers: we voelen ons comfortabeler bij de gedachte dat genocide een uiting van volstrekte waanzin is waarvan niets is te begrijpen en dat de genocideplegers geen rationele, coherente of überhaupt reproduceerbare argumenten hadden. De werkelijkheid is helaas minder comfortabel.

Bonobo’s, mensen en de oorlog tussen de seksen

Feministe en wetenschapsjournaliste Asha ten Broeke probeert op basis van allerlei psychologische studies aan te tonen dat mannen en vrouwen weliswaar iets andere lichamen hebben (de bekende primaire en secundaire geslachtskenmerken) maar dat mannen en vrouwen verder – dus qua denken en gedrag (dus psychologisch) – hetzelfde zijn (of vrijwel hetzelfde zijn) en slechts door de cultuur verschillende rolpatronen krijgen opgelegd. Nu ben ik geen expert in biologie of psychologie maar levenservaring en gezond verstand (plus een beetje kennis van biologie) geven mij de overtuiging dat het onmogelijk is dat de verschillen in gedrag tussen mannen en vrouwen bijna zuiver cultureel en dus maakbaar zouden zijn. Overigens, je zou denken dat na het fiasco van de seksuele revolutie (die vooral een seksuele bevrijding voor de man was) en van David Reimer (http://en.wikipedia.org/wiki/David_Reimer), een jongetje dat zijn penis verloor toen hij nog maar 7 maanden oud was en op advies van zijn artsen en de tijdgeest (de linkse jaren ’60 toen wetenschappers nog net zoals Asha dachten dat mannen en vrouwen louter lichamelijk verschillen) als meisje werd opgevoed, in combinatie met de grote vooruitgang in biologische kennis waarbij het ook geen taboe (of ‘fascisme’) meer is om naar biologisch-genetische factoren van gedrag te zoeken, zelfs de feministen inmiddels zouden zijn genezen van hun gelijkheidsgeloof, maar de meeste feministen blijken zeer hardnekkig in het ontkennen van alle feiten. Ik zal proberen aan te tonen dat Asha’s opvatting in strijd is met alle meest fundamentele denk- en ervaringswetten. Als de mens werkelijk zou zijn zoals Asha beweert dat de mens is, dan is de mens de ultieme biologische absurditeit – een absurditeit in het kwadraat – die onmogelijk door of in de natuur kan bestaan: zelfs het christelijk geloof – dat volgens Kierkegaard al dubbel absurd is – zou dan nog begrijpelijker zijn. Asha’s opvatting berust dan ook op louter denkfouten en structurele misinterpretatie van de feiten.