De relevantie van links en rechts voor dieren en andere politieke kwesties

De Koude Oorlog en het einde van ideologie

De meesten zijn gewend de termen ‘links’ en ‘rechts’ te associëren met de Koude Oorlog tussen de Sovjet-Unie of het Oosten (socialisme) en de VS of het Westen (het liberaal-kapitalisme), zodat men zich dan afvraagt of de termen nog betekenis hebben na de Val van de Muur en het einde van die Oorlog. Maar tot op zekere hoogte verloren deze termen reeds ten tijde van die Oorlog al veel van hun betekenis in de hier bedoelde zin doordat men ideologisch steeds meer naar elkaar toe groeide en zeker ook de intellectuelen bewust een middenweg zochten tussen de twee rivaliserende systemen (bv. bij de invloedrijke filosoof Rawls en er is zelfs betoogd dat juist het Westen na de Tweede Wereldoorlog het communistisch paradijs in hoge mate heeft gerealiseerd in de vorm van de welvaarts- en verzorgingsstaat). Precies om die reden schreef Bell al in 1960 zijn beroemde boek ‘The End of Ideology’. Sterker nog, het Amerikaanse liberaal-kapitalisme en het Sovjet-socialisme waren in wezen eigenlijk al vanaf het begin beide links want ‘progressief’ om welke reden ze elkaar heel goed konden begrijpen en elkaar ook zo heftig konden beconcurreren qua onder meer de technologie waaronder de wapenwedloop. De VS en de Sovjet-Unie streefden dezelfde progressieve doelen van welvaart, vrijheid en vooruitgang alsmede een vernietiging van de oude standenmaatschappij/wereld van kerk en koning na en beconcurreerden elkaar om de titel ‘kampioen van de vooruitgang’ (die de VS leken te hebben gewonnen met hun bemande maanlanding): hun strijd ging slechts om de vraag naar de juiste middelen om hetzelfde doel te bereiken.

De bron van het kwaad op de snelwegen (of waarom subjectiviteit de waarheid is)

Een verdrievoudiging van het aantal verkeersdoden

Vandaag verscheen het bericht in de media dat het aantal verkeersdoden is verdriedubbeld op de snelwegen waar de maximumsnelheid is verhoogd naar 130 km/u (bv. http://www.volkskrant.nl/binnenland/aantal-verkeersslachtoffers-op-130-wegen-verdrievoudigd~a4287791/?hash=7ebe41ef2e7f573b5a7852231b6b0122394d8a43). Linkse partijen en ‘deskundigen’ zien dit als een bevestiging van hun standpunt dat hogere maximumsnelheid leidt tot meer doden, zodat die verhoging een foute beslissing van de verantwoordelijke minister was, terwijl die minister nog geen conclusies wil trekken omdat alleen daar de maximumsnelheid is verhoogd op grond van rapporten die uit hebben gewezen dat daar de maximumsnelheid kan worden verhoogd zonder een verhoogd risico op ongelukken. Op grond van mijn ervaring als automobilist (plus mijn denkkracht) wil ik echter wel conclusies trekken maar die zijn onder meer dat de wetenschappers geen gelijk hebben en dat Schultz dus gelijk heeft in de zin dat de oorzaak niet – althans niet de primaire oorzaak – de verhoogde maximumsnelheid is.

Op naar het Zweedse model

De export van het christenfundamentalisme uit de VS

De ChristenUnie acht het de christelijke kern van haar politieke taak om zwakkeren te helpen. Het onderscheidt zich echter van andere linkse partijen –  die uiteraard ook voor de zwakkeren willen opkomen – doordat de ChristenUnie qua zeden en normen conservatief is, zodat in de combinatie ervan de ChristenUnie een opvallende aandacht voor de prostituee heeft: de prostituee is bij uitstek de ‘zwakkere’ die de ChristenUnie wil ‘redden’ van haar ‘destructief’ losbandig bestaan in een ‘criminogeen’ milieu (hetgeen ongetwijfeld met Jezus’ voorbeeld in de Bijbel te maken zal hebben: boven alles wordt Jezus er geportretteerd als iemand die tollenaars en hoeren niet uitstootte maar redde van hun dwaalweg). Eerder al heb ik er op gewezen dat vanuit de VS een christenfundamentalisme is geëxporteerd naar de rest van de wereld: in Afrika voert deze een opvallend succesvolle strijd tegen homoseksualiteit en in Europa een opvallend succesvolle strijd tegen prostitutie. De ChristenUnie is in wezen het Nederlandse filiaal van dit Amerikaanse en onverdraagzame protestants fundamentalisme.

Een geschiedenisje van hippiedom en onmaatschappelijkheid

Inleiding

Er zijn twee redenen waarom de repressie jegens drugs, prostitutie e.d. me zo stoort (waardoor ik er veel over schrijf): die repressie is betuttelend dus antiliberaal (ik geloof in ‘baas in eigen brein c.q. over het eigen lichaam’) en de gegeven argumenten – met name de zo dominant geworden betuttelende argumenten – zijn oneigenlijk waardoor er niet eens een eerlijk debat over deze zaken plaatsvindt. In plaats van een ideologische analyse (die ik hier al heb gemaakt: http://gebandvanjoop.blogspot.nl/2015/05/over-drugs-en-prostitutiebeleid-waarom.html) zal ik in dit artikel vooral een historische analyse maken.

Waarom geluk zich niet laat dwingen (pleidooi om ongelukkig te mogen zijn)

In de oudheid betekende vrijheid burgerschap en burgerschap betekende democratische participatie in de macht. In de moderne tijd is het een illusie voor de gewone burger te denken dat hij politieke invloed kan uitoefenen: zijn vrijheid is zijn recht met rust gelaten te worden door een overheid die zich door middel van politie en moderne technologie met alle details van het leven van elke burger wil bemoeien (vroeger waren alle ogen gericht op de koning; in de moderne tijd keerde zich dat om en heeft men de politie ingevoerd als alom aanwezige ogen en oren van de koning). Maar de totalitaire neiging van de moderne Staat laat zich hooguit afremmen maar niet stoppen: het probeert zich in onze tijd te legitimeren door een ‘goede’ totalitaire Staat te zijn die ervoor zorgt dat elke burger een inkomen en - door alle nieuwste wetenschappelijke en technische inzichten - in toenemende mate ook gezondheid en geluk kan verwerven.

Hoe slecht zijn onze journalisten?

NB. Dit was eigenlijk bedoeld als mijn reactie op de reactie van Sven Snijer op mijn http://gebandvanjoop.blogspot.nl/2016/01/de-dissidente-mening-als-spam-over-de.html. Omdat het wat lang is geworden, publiceer ik het hier als een apart artikeltje.

De luie journalist

Terecht wordt wel gesteld dat de hedendaagse journalisten – al dan niet noodgedwongen vanwege krimpende budgetten – lui zijn geworden en zelfs niet meer over de inhoud berichten maar louter nog over de politieke poppetjes: minister A zei dit en fractievoorzitter B vond dat maar dom waarop partijgenoot C van A boos werd op B etc. Zulk ‘nieuws’ is immers supermakkelijk, snel en goedkoop te maken. Over de inhoud verslag doen is veel moeilijker en als dat al gebeurt wordt maar al te vaak de verantwoordelijke minister, het OM of een vertrouwde deskundige geciteerd zonder dit te interpreteren of zelfs maar een weerwoord op dit verhaal op te zoeken.