Was will das Weib?

Campagnes tegen seksuele intimidatie, zoals laatstelijk met #metoo, zijn uitstekende initiatieven. Tegelijk bekruipt mij altijd een gevoel van onbehagen als ik vrouwen c.q. feministen hoor spreken over de mannen in dergelijke campagnes: wij mannen begrijpen weliswaar niets van vrouwen maar omgekeerd bemerk ik bij dergelijke vrouwen en campagnes ook een diep onbegrip van vrouwen inzake de man of eigenlijk inzake de complexiteit en getroubleerdheid van de man/vrouw-verhouding. Steevast wordt de zaak zo helder als glas voorgesteld (bv. “Het is heel simpel: als de vrouw het fysieke contact niet wil dan is het foute boel”). De visie die uit dergelijke vrouwen en campagnes spreekt is in wezen een typisch linkse visie, waarmee ik bedoel: uiterst abstract, gesimplificeerd, geïdealiseerd en utopisch. Met andere woorden: je hoeft niet heel cynisch te zijn om in te zien dat zodra deze ideeën ook maar enigszins de werkelijkheid raken, ze als zeepbellen uit elkaar zullen spatten. Zodat ik voorspel dat zo’n #metoo-campagne geen enkel (blijvend) effect zal sorteren. Precies omdat ik wel wil dat zo’n campagne effect sorteert, vind ik het belangrijk om te laten zien dat de werkelijkheid – de weerbarstige praktijk – allesbehalve zo helder als water is maar eerder zo troebel als modder. Wil de relatie tussen mannen en vrouwen verbeteren, dan zullen we een heel stuk genuanceerder en dieper over de kwestie moeten nadenken dan er nu gebeurt of zelfs wordt toegestaan bij de #metoo-campagne.

Het verschil tussen veiligheid en rechtvaardigheid

Zoals ik m’n recente artikeltje (http://gebandvanjoop.blogspot.nl/2017/10/een-liberaal-theologische-verdediging.html) schreef is het ideaal dat gedetineerden pas vrijkomen als ze geen gevaar meer vormen voor de samenleving omdat ze hun leven hebben gebeterd. Ook in de NRC wordt nu door drie professionals betoogd dat dat het nieuwe paradigma moet vormen:

https://www.nrc.nl/nieuws/2017/10/16/straf-anders-en-breng-recidive-daarmee-omlaag-13524963-a1577462

Een liberaal-theologische verdediging van het Nederlandse recht

Inleiding

Telkens als er een verschrikkelijke misdaad wordt gepleegd staat met name rechts Nederland op z’n achterste benen te eisen dat de dader nooit meer vrijkomt (als die dader al niet een gruwelijke marteldood moet sterven) en als het een recidivist betreft is de woede en onbegrip over ons rechtssysteem helemaal niet meer te peilen (‘welke idiote rechter heeft deze man ooit vrijgelaten?’). Al zal iedereen de emotie van woede begrijpen heeft rechts kennelijk veel moeite om de zaken rationeel in plaats van emotioneel te bekijken want ons rechtssysteem zit beslist rationeel, doordacht en deugdelijk in elkaar. Ik denk dat links hier gelijk heeft als het spreekt over de ‘onderbuikgevoelens’ van rechts. Sterker, rechts lijkt op het gebied van rechtspraak veel meer te neigen naar het islamitisch recht dan naar het christelijk-seculier recht, zodat het in die zin wonderlijk is dat juist rechts zo’n weerzin heeft tegen de islam. Maar het helpt niet om de rechtse geluiden alleen maar af te keuren: het is denk ik sowieso hoog tijd geworden dat het bestaande ‘softe’ rechtssysteem eens wordt uitgelegd en zelfs verdedigd welke taak ik hier op me neem (uiteraard op mijn – filosofische – manier die aldus heel wat dieper zal gaan dan de juridisch-politieke discussies die momenteel volop worden gevoerd). Daarbij zal ik overigens ook linkse opvattingen bekritiseren wanneer ik een draai maak van het recht naar de biologie (om van daaruit weer terug te keren naar het recht). Bovenal zal ik laten zien hoe het huidige, liberale rechtssysteem voortkomt uit onze joods-christelijk-humanistische traditie en waarom die traditie in ere moet worden gehouden met – jawel – als consequentie dat zelfs de ergste misdadigers een tweede kans verdienen.