De mathematisering van de Ideeën

Mijn blog heeft nauwelijks bezoekers, maar blijkbaar wordt een enkele keer toch een artikeltje gelezen. Tot mijn verbazing is de reactie dan dat het stuk ‘moeilijk’ is terwijl degene die het moeilijk vond nota bene op een universiteit doceert dus gewend moet zijn de moeilijkste teksten te lezen. Misschien schrijf ik gewoon slecht – dat kan natuurlijk ook, maar ikzelf vind, zoals ik al eerder heb gezegd, dat ik me op deze blog van mijn popiejopie-kant laat zien met populaire onderwerpen zoals politiek en kunst en een toegankelijke, columnachtige stijl zonder bronvermelding e.d. (welke stijl ook voor mij prettig is omdat het me zo weinig tijd kost artikeltjes te schrijven). Voor de grap heb ik eens naar een paper gekeken die ik als bachelorstudent schreef en het verbaasde me eigenlijk zelf hoeveel filosofische kennis, diepgang en waarschijnlijk ook ‘moeilijkheid’ ik inmiddels ben kwijtgeraakt. Misschien is het aardig om zo’n paper hier te plaatsen om mezelf zo ook eens van mijn ‘serieuze’ kant te laten zien (waarbij ik dan wel helaas van mijn voetnoten eindnoten heb moeten maken – ikzelf heb een hekel aan eindnoten omdat die de tekst moeilijk leesbaar maken omdat je telkens heen en weer naar het eind toe moet - en waarbij onder meer het inspringen bij de citaten overigens niet correct is overgekomen maar daar komen jullie wel uit). Deze paper gaat over de metafysica van Plato, zodat het onderwerp belangwekkend is voor eenieder die in filosofie is geïnteresseerd: wat mij betreft begint de filosofie met de voorsocratici zoals Pythagoras, culminerend in Plato, en eindigt die in de 19^de eeuw met onder meer Hegel, culminerend in Nietzsche. Van alle filosofen moet je mijns inziens in ieder geval met name Plato en Nietzsche - als zeg maar de alfa en de omega van een denktraditie - hebben begrepen als je iets van filosofie wilt begrijpen (en ik geloof dat hier al een groot struikelblok ligt voor de gemiddelde filosofiestudent). Over Nietzsche’s ethiek heb ik ook een paper geschreven waarvan mijn docent erg onder de indruk was, dus misschien ga ik die ook nog hier posten.

Schrijvers en lezers

Ik begrijp niets van lezers. Ikzelf hou niet van lezen, want ik schrijf veel liever. Voor mij is lezen een noodzakelijk kwaad: om te kunnen schrijven, moet ik ideeën aangereikt krijgen die ik kan jatten gebruiken of tegenspreken en daarvoor moet ik helaas af en toe toch wat lezen. Mijn geest is – zoals elke geest die is als we de ‘tabula rasa’-filosofen moeten geloven – als een machine die grondstof, dus input, nodig heeft om te kunnen werken en ideeën te vormen. Daar staat dan wel tegenover dat mijn geest een goede, productieve machine is: zodra ik iets lees dan gaan alle radartjes bij mij werken, dan maak ik het gelezene me ‘eigen’, integreer ik het in mijn totale wereldbeeld en voor ik het zelf weet heb ik weer een nieuw epistel als product dus output geschreven als het resultaat van dit creatief proces. Lezen is voor mij zeer inspirerend maar daarom ook erg vermoeiend.

Hells Angels, Marokkanen en de bedreiging van de rechtsstaat

Op twitter reageer ik vaak op gebeurtenissen en tweets door naar mijn artikelen hier te linken. Uiteraard doe ik dat in de hoop om publiek naar deze blog te trekken, maar je kunt omgekeerd in die actuele gebeurtenissen of tweets ook bevestigingen zien van wat ik hier al in mijn artikelen schreef. Zo las ik dat de minister van V&J, Van der Steur, ten strijde trekt tegen de Outlaw Motorcycle gangs (OMG’s) want hij laat “de rechtsstaat niet bedreigen”. Maar in werkelijkheid is het Van der Steur zelf die de rechtsstaat bedreigt. Net als zijn voorganger Opstelten wil Van der Steur alles wat hem niet zint “keihard aanpakken”, hetgeen helaas altijd wel ten koste van de rechtsstaat gaat maar dat maakt hem of de meerderheid van de Nederlanders niet uit: als ‘kleine’, gedegenereerde mensen verlangen we naar veiligheid (en comfort) en willen daarvoor graag al onze vrijheid inleveren (in tegenstelling tot de ‘echte’ mens die naar zijn wezen – dat is de vrijheid – leeft en liever sterft dan dat hij in een fluwelen slavernij wordt geleefd). Dit is zo’n voorbeeld dat bevestigt wat ik http://gebandvanjoop.blogspot.nl/2015/04/de-vernedering-van-de-rechtsstaat-en-de.html al schreef. Zoals ik daar schrijf is de rechtsstaat een liberale liefhebberij en is het conservatisme (en z'n ‘zwijgende meerderheid’) sowieso tegen de rechtsstaat (omdat men orde en veiligheid belangrijker vindt dan de vrijheid en rechten die door de rechtsstaat worden beschermd), maar dat maakt het wel tot een gotspe dat nota bene een zeer conservatieve minister meent de rechtsstaat te beschermen. Criminele motorclubleden overtreden de wet maar de steevast zeer conservatieve ministers van Veiligheid en Justitie treden telkens de rechtsstaat met voeten.

De vrijheidslezing van A.H.J. Dautzenberg: over waanzin en nationalisme

Inleiding

Joop.nl heeft de tekst van de vrijheidslezing die de schrijver Dautzenberg op vrijdag 22 mei 2015 uitsprak ook op de eigen website gepubliceerd:  http://www.joop.nl/opinies/detail/artikel/32319_de_waanzin_schuilt_in_de_massa/
Wat opvalt aan de lezing is – zoals ook anderen op Joop.nl opmerken – dat Dautzenberg goede punten aanvoert maar die verschillende punten onnavolgbaar verbindt, alleen maar om tot de bekende linkse conclusies c.q. het bashen van de PVV (en de VVD als 'partner in crime') te kunnen komen, welke conclusies logisch gezien dan ook volstrekt willekeurig zijn hetgeen het uiteindelijk tot een buitengewoon zwak verhaal maakt. Met name de reageerder Pepijn Nostrinite slaat de spijker op de kop met zijn reactie:

“Een mooie en ware verzameling van feiten. Helaas zijn de verbanden ertussen slechts eigen interpretaties en overtuigingen. Gaandeweg lees je de politieke overtuiging van de auteur en glijdt het stuk weg van een bijna wetenschappelijk en objectieve waarneming naar subjectieve aannames en politieke standpunten. Dat is wel zonde. Een ketenredenering kan zo tot de gekste conclusies leiden.”

In feite laat Dautzenberg zien dat hij zijn opinie vormt over zaken waar hij geen verstand van heeft en om die reden de verkeerde verbanden legt, zoals ik zal laten zien.

Alle moderne kunst is romantisch en christelijk - een filosofische reflectie op moderne kunststromingen

Inleiding

Volgens de 19^de eeuwse filosofen als Kant en Hegel – al verbind en simplificeer ik hier uiteraard wel hun opvattingen – is in wezen alle kunst ofwel klassiek, welke kunst typisch heidens is, ofwel romantisch, welke kunst typisch christelijk is. Volgens Hegel vormde de klassieke kunst het hoogtepunt van de kunstontwikkeling omdat zij het artistieke ideaal van eenheid van lichaam en geest (of object en subject) volmaakt realiseerde en is de romantische kunst die er (als een soort antithese) op volgde en die al in de middeleeuwen zou zijn ontstaan, het natuurlijke einde van de kunst omdat hier – onder invloed van het christendom – de geest het lichaam heeft overwonnen en zij daarmee de (artistieke) vrijheid volledig heeft gerealiseerd, resulterend in onder meer fantasie en poëzie als ultieme uitdrukking. Op de romantische kunst kan er nog slechts de uitdrukking van het geestelijke in haar eigen vorm dus in de vorm van de gedachte – de filosofie – volgen, zodat daarmee de zelfontwikkeling van de geest in een zuiver zelfbewustzijn is voltooid omdat het dan niet meer de omweg van haar uitdrukking in het lichamelijke dus het externe, dat de kunst kenmerkt, nodig heeft. Maar na de Romantiek is de kunst natuurlijk niet opgehouden te bestaan en zich te ontwikkelen. Evengoed denk ik dat Hegel gelijk heeft: wat wij ‘moderne’ kunst noemen is in wezen slechts de verdere ontplooiing van de Romantiek (en dus van het christendom in de kunst). Eerst zal ik een uiteenzetting geven van wat klassiek en romantisch van elkaar onderscheiden – waarbij ik hen aan Kants esthetische categorieën van het schone vs. het sublieme verbind – en daarna zal ik de belangrijkste moderne kunststromingen kort beschouwen.

Wie redt ons van de zesjescultuur?

Joop.nl houdt ervan de wereld op z’n kop te zetten. Ditmaal betoogt docent en columnist Pascal Cuijpers dat – samengevat – we in een prestatiecultuur leven (we “moeten uitblinken” en “gewoon zijn” is een “ongeaccepteerd gegeven geworden”) waarbij staatssecretaris Dekker “met het oog op de kenniseconomie” “niet schroomt om te investeren in de top der excellentie” “ten koste van de grote massa onder de metaforische wateroppervlakte”: http://www.joop.nl/opinies/detail/artikel/32158_de_nationale_grootheidswaan_van_het_moeten_uitblinken/. Niet alleen lees ik hier een hoop onzin (en slecht Nederlands) maar er worden ook allerlei zaken door elkaar gegooid die niets met elkaar te maken hebben. In werkelijkheid zijn we afgegleden naar een bedroevende ‘zesjescultuur’ en dienen getalenteerden juist meer mogelijkheden tot zelfontplooiing te krijgen.

Ex Machina: filmrecensie en uiteenzetting over kunstmatige intelligentie

Onderstaande is mijn filmrecensie van de film 'Ex Machina' (http://www.moviemeter.nl/film/98608) die momenteel in de bioscopen draait. Omdat het niet alleen een recensie maar ook vooral een uiteenzetting over kunstmatige intelligentie - het onderwerp van de film - is, heb ik besloten om het niet alleen op moviemeter.nl maar ook op deze blog te plaatsen.

Over drugs- en prostitutiebeleid: waarom links en rechts elkaar nooit zullen overtuigen

Inleiding

Wat mij altijd opvalt inzake de politieke discussies over drugs- en prostitutiewetgeving is dat de argumenten voor en tegen legalisatie in beide gevallen identiek zijn, maar dat links het desondanks presteert om bij beide kwesties de tegengestelde positie in te nemen op grond van de tegengestelde argumenten zodat links op het ene dossier precies de argumenten hanteert die het op het andere dossier verwerpt. Maar dit leert ons veel over de aard van politiek (en een wezenlijk verschil tussen links en rechts überhaupt), zoals ik met onderstaande analyse van de politiek inzake drugs- en prostitutiebeleid wil laten zien.

Wat is nou toch dat ‘neoliberalisme’ dat iedereen verkeerd begrijpt?

Op Joop.nl verschijnt een eindeloze stroom artikelen waarin men groteske onzin over het liberalisme debiteert op grond van een klaarblijkelijk universeel onbegrip over het ‘neoliberalisme’: telkens wordt het neoliberalisme aangewezen als de bron van al het kwaad in de wereld maar men begrijpt niets van de relatie ervan met het liberalisme of wat het neoliberalisme (of liberalisme) überhaupt is. Zo meent bv. Caspar Visser ’t Hooft dat liberalisme synoniem is met neoliberalisme en daarmee antidemocratisch is (http://www.joop.nl/opinies/detail/artikel/31926_de_democratie_ligt_voor_ons/) en meent Theo Brand op omgekeerde wijze dat het liberalisme juist tegenover kapitalisme staat en dat het socialisme het echte liberalisme is (http://www.joop.nl/opinies/detail/artikel/31951_hoelang_verwarren_we_liberalisme_nog_met_kapitalisme/). Ik zal daarom uitleggen hoe het zit en als nu de auteurs van Joop.nl dit stukje zouden lezen (quod non) dan zou dat de mate van onzin op Joop enorm kunnen doen dalen (en dus de kwaliteit op Joop enorm kunnen doen stijgen).