De ongehoorde aanval van Segers (CU) op de rechtsstaat

Het beeld dat de media vanaf het begin schetsten van de ‘Valkenburgse zedenzaak’ is dat van een minderjarig meisje dat door een brute pooier werd gedwongen tot prostitutie en haar klanten als ‘vieze pedo’s’ zijn die erop kickten een minderjarig, weerloos meisje te verkrachten. Logisch dus dat half Nederland stond te juichen bij elke zelfmoord onder die tot verdachten gemaakte klanten.

Het postmaterialisme van GroenLinks

Er is al veel geschreven over de ‘intellectuele leegte’ bij links vanwege de val de Muur – en daarmee het failliet van het communisme – en de in het Westen reeds gerealiseerde verzorgingsstaat. Ook heeft links enorm gefaald inzake de groeiende onvrede over het Europese project dat geen democratie lijkt te kunnen verdragen: links heeft het in wezen liberale project van de EU omarmd vanwege haar geloof in samenwerking in plaats van (de liberale) competitie (het liberalisme heeft echter de grenzen simpelweg afgeschaft om grote internationaal opererende bedrijven meer winsten te kunnen laten maken) en heeft tegenstanders – zoals te doen gebruikelijk bij links – tot nationalistische nazi’s gedemoniseerd zodat men niet meer op haar schreden kan terugkeren (de ironie is dat juist de nazi’s een zeer vergelijkbare “noodzaak” tot een ‘verenigd’ Europa te berde brachten als bv. D’66 dat nu doet: vanwege de opkomende supermachten – nu onder meer China en toen de VS en de Sovjet-Unie – kan Europa alleen ‘overleven’ als het zich verenigt (onder een dominerend Duitsland) want ‘kleintjes worden opgegeten door de groten’ en ‘samen staan we sterk’ (het adagium van het fascisme); het verschil is slechts dat de tanks zijn vervangen door de euro). Toch is er een nieuw links elan mogelijk en Jesse Klaver lijkt die te hebben gevonden, al lijkt dat meer een intuïtie van hem te zijn (en de historische kern van GroenLinks überhaupt) dan de uitkomst van een analyse. Sowieso lijken de huidige politici en het Nederlandse volk nauwelijks nog op de hoogte van de ideologische, filosofische en historische context van hun opvattingen (hetgeen overigens ook historisch past bij het Nederlandse ‘postpolitieke’ poldermodel dat weinig ruimte geeft aan ideologieën) en ik zie het als mijn bijdrage aan het publieke debat om hetgene wat politici zeggen en doen te verklaren door ze in de juiste ideologische, filosofische en historische context te plaatsen. Wat het standpunt van Jesse Klaver en dat van zijn partij GroenLinks kenmerkt is dat de economie en geld er niet toe doen, zoals met name Jesse Klaver heel sterk naar voren brengt, hetgeen politicologen ‘postmaterialisme’ noemen. Ik zal het hoe en waarom van dat postmaterialisme uitleggen.

De intellectuele lafheid van het feminisme

Elke intellectueel die een feministe hoort zeggen dat mannen en vrouwen fundamenteel gelijk zijn, zal de vraag stellen: ‘Maar hoe zit het dan met de biologie die hele bibliotheken vol heeft staan met wetenschappelijk bewijs van fundamentele ongelijkheid tussen man en vrouw?’ Ik heb het dan niet zozeer over de controversiële neurologische kwestie van verschillende hersenen (waarbij vanwege de plasticiteit van de hersenen eventuele verschillen altijd ook verworven kunnen zijn) maar de simpele observatie dat andere dieren, waaronder ook de mensapen die het meest op ons lijken, hele duidelijke verschillen laten zien tussen het gedrag van mannetjes en van vrouwtjes die 'heel toevallig' ook precies de verschillen zijn in mannelijk en vrouwelijk gedrag bij de mens. Zo kent Nederland bv. Asha ten Broeke van haar kruistocht tegen verschillend speelgoed voor jongens en meisjes omdat volgens haar daarmee jongens en meisjes de verschillen in rolpatronen wordt aangeleerd in plaats van dat die voorkeuren aangeboren zijn, maar bij apen blijken de jongens ook vrijwel alleen maar met auto's en de meisjes vrijwel alleen met poppen te willen spelen als men auto's en poppen in de groep gooit terwijl daar toch geen culturele beïnvloeding kan meespelen. Voor zover ik weet ‘lossen’ feministen dit probleem op door deze vraag c.q. de waarnemingen van de biologie gewoonweg te negeren. Dat is uiteraard een laffe en intellectueel onbevredigende oplossing en de reden waarom geen enkele intellectueel het gelijkheidsfeminisme serieus kan nemen (er is overigens ook een postmodern differentiatiefeminisme dat juist uitgaat van fundamentele verschillen tussen man en vrouw maar daar hoor je weinig over en alle feministen die in de media en politiek verschijnen blijken nog ouderwetse gelijkheidsfeministen). Wil het gelijkheidsfeminisme serieus genomen worden, dan zal het uiteindelijk de moed zien te vergaren een heldere en consistente positie in te nemen ten opzichte van de biologie. Logischerwijs kan het daarbij kiezen uit twee mogelijkheden: