Geband van Joop: 2020

vrijdag 20 maart 2020

De coronacrisis in Nederland

Inleiding

In het eerste deel van dit essay geef ik kort wat basale kennis uit de (micro)biologie en in het tweede deel zal ik kort de wetenschap maar vooral ook de politieke reactie op de coronacrisis bespreken, beide met hopelijk leuke weetjes en interessante filosofische inzichten en benaderingen.

Meer lezen »

vrijdag 14 februari 2020

Dikastocratie of dikastofobie?

Inleiding

Naar aanleiding van een paar opzienbarende rechterlijke uitspraken, zoals in de Urgenda-zaak, is er met name vanuit Forum voor Democratie (FvD) een kritiek geuit dat de rechters te veel macht, die de politiek zou toebehoren, naar zich toe hebben getrokken hetgeen een tegenreactie heeft opgeleverd van liberalen en rechters. Wat ik mis in de huidige discussie over dikastocratie (rechtersstaat) of dikastofobie (afkeer jegens de rechterlijke macht) is de inhoud ofwel de ideologie achter de ingenomen standpunten die die standpunten kan verhelderen en juist kan positioneren.

Meer lezen »

Abonneren op: Posts (Atom)

Over mezelf en deze blog

Als schrijver ben ik nauwelijks geïnteresseerd in mensen of in gebeurtenissen maar vooral in ideeën en ik schrijf dan ook graag over intellectuele zaken zoals filosofie, wetenschap en kunst. Ik ben behept met een filosofische geest en kan daarom bijna niet anders dan alles filosofisch benaderen. Het was dan ook onvermijdelijk dat ik Wijsbegeerte ging studeren. Maar ik ben anders dan de filosofen op bv. Joop.nl: de meeste studenten filosofie zijn tegenwoordig niet zozeer geïnteresseerd in filosofie als wel in politiek om heel pseudo-intellectueel Wilders te kunnen bestrijden (zoals in de jaren '70 de filosofische faculteiten zouden zijn bevolkt door Bhagwan-achtige types die spirituele verdieping zochten), maar ik was echt geïnteresseerd in filosofie. De populairste subdiscipline is dan ook praktische filosofie (ethiek en politieke filosofie) die ik echter steeds meer ging mijden vanwege het vooringenomen anti-rechtse sfeertje dat de studenten er schiepen (ik ben me vooral met de geschiedenis van de filosofie gaan bezighouden). Dat vind je ook terug bij de filosofen op Joop.nl: men gebruikt slechts wat elementen uit de filosofie die goed in het eigen politieke straatje passen onder verwaarlozing van de meer academische (scholastische, zo u wilt) traditie om ook altijd het tegenstandpunt te geven om dan een vergelijking op sterke en zwakke punten te maken. En sowieso bleek ik een heel andere mentaliteit te hebben dan de meeste filosofiestudenten die al niet de grote lichten op het VWO waren (want de grote lichten gaan allemaal wiskunde studeren) en die ook op de universiteit geen grote studie-ijver tentoonspreidden en slechts dankzij genadezesjes (mogelijk vanwege het perverse subsidiesysteem) wisten te slagen. Ik vermoed dat ze ook bewust voor het zesje gingen omdat ze immers naar een egalitaire samenleving streven waarin iedereen gelijk is. Ik ben daarentegen dol op kunstenaars en denkers die excelleren en boven het maaiveld uitsteken en ik dwong mezelf dan ook om altijd voor de tien te gaan. Ik ben helemaal niet zo intelligent (in ieder geval ben ik helaas te dom voor wiskunde ofschoon ik me graag met wiskunde bezig hou), maar ik wilde persé de beste zijn en studeerde daar hard voor. En ja, ik verwijs naar en citeer graag oude, grote filosofen. Om een of andere reden wekt dat altijd grote irritatie bij de lezers op, maar ik citeer ze toch. Er is namelijk een reden waarom ze ‘groot’ zijn en zelfs na vele eeuwen nog niet vergeten zijn: ze hadden ideeën en inzichten die zo geweldig zijn dat ze nog steeds de moeite van studie en vermelding waard zijn. En nee, ik noem ze niet omdat ik zo geleerd wil overkomen: als ik ze niet zou noemen zou ik me simpelweg schuldig maken aan plagiaat, want al die geweldige inzichten die ik doorlopend uit mijn mouw schud heb ik echt niet allemaal zelf kunnen bedenken.

Politiek

Ik hou dus van ideeën. Politiek vind ik eigenlijk wat vies en te werelds naar mijn smaak (zeker als het over de poppetjes in plaats van de ideeën gaat), maar als ik hoor wat anderen daarover zeggen dan kan ik het niet laten om hen – meestal vanuit een filosofische benadering – uit te leggen hoe het zit: hoe de politiek werkt, dat ik begrijp waarom ze denken zoals ze denken maar dat ik vanuit mijn filosoof-koning-positie het toch beter weet. Ik denk dat juist mijn meta-benadering een toegevoegde waarde aan de politieke discussie heeft: meningen als zodanig zijn niet interessant (en de verschillende opvattingen kan men ook simpelweg in de partijprogramma’s van de verschillende politieke partijen vinden), maar een filosofische beschouwing en duiding van de verschillende meningen in de context van een ideologische strijd kan zeer verhelderend zijn. Trouwens, dat wat hoger abstractieniveau en vooral het praten over ‘links’ en ‘rechts’ wekt ook altijd enorm veel irritatie op, maar ook dat blijf ik toch doen: ik geloof namelijk wel in ‘links’ en ‘rechts’ omdat politiek nu eenmaal strijd is (zoals bv. Carl Schmitt betoogde) en zoals we bij een voetbalwedstrijd de twee teams een verschillende kleur geven om ze uit elkaar te houden, zo noemen we de twee strijdende partijen in de politiek ‘links’ en ‘rechts’ om ze makkelijk uit elkaar te kunnen houden. Uiteraard is het politieke ideeënlandschap complexer – sowieso vind je aan de basis van alle ideologische strijd niet twee maar drie grote ideologieën: die van het liberalisme, conservatisme en socialisme – maar uiteindelijk is toch alle politieke strijd te beschrijven in de termen van links en rechts omdat alle strijd neerkomt op een partij die iets wil (die noemen we dan ‘links’) en een andere partij die dat geen goed idee vindt en zich ertegen verzet (die noemen we dan ‘rechts’). En tegen een postmodernistische fragmentatieleer breng ik in dat er uiteindelijk - grofweg - slechts twee fundamentele gezichtspunten zijn, bv. de burger als wetgever/autonoom (dat is het rechtse perspectief) of de burger als onderdaan/afhankelijke (dat is het linkse perspectief). Slechts wanneer we ‘post-politiek’ bedrijven en de strijd dus hebben geëlimineerd, zijn de categorieën ‘links’ en ‘rechts’ irrelevant geworden. De bestuurderspraktijk is misschien sterk post-politiek geworden, maar zeker bij de gewone burgers op de internetblogs is er nog volop politieke strijd te vinden.

Het waarom van de blog Geband van Joop.nl

Omdat ik zo meen de politieke strijd en actualiteit te kunnen verhelderen, ben ik altijd actief op politieke fora en blogs geweest. Maar ik heb nergens mijn thuis kunnen vinden. Sowieso heb ik me nooit aangemeld bij een van de vele rechtse blogs op internet. Het nadeel van rechtse blogs is namelijk dat deze nauwelijks intellectuele inhoud hebben: men roept schande als een crimineel slechts een taakstraf krijgt en als het aantal asielzoekers stijgt, maar interessante en goed onderbouwde betogen vind je er niet. Linkse blogs hebben vaak meer interessante inhoud – bv. zo’n site als Joop.nl die zelfs regelmatig artikelen van filosofen e.d. plaatst – maar het nadeel van linkse blogs is dan weer dat men er steevast geen tegenspraak duldt en een Noord-Koreaanse censuur en/of moderatie hanteert. In ieder geval duldt men niet mijn tegenspraak: ik ben door alle linkse blogs geband. Op Joop.nl heb ik het – onder de naam Alexander vanGouwen – ongeveer een week volgehouden: sowieso werd in die week slechts de helft van mijn inzendingen geplaatst en na een week werd mijn account opeens ‘geblokkeerd’. Ondanks herhaalde verzoeken heeft Team Joop mij nooit bericht welke huisregels ik zou hebben overtreden waardoor mijn reacties niet werden geplaatst of waarom ik – zonder waarschuwing – van de site werd gegooid. Ik kan niet anders concluderen dan dat Joop mijn bijdragen inhoudelijk niet kon waarderen: ik liet wellicht te vaak zien dat de keizer (de desbetreffende ‘opiniemaker’) geen kleren draagt. Al ben ik gedurende mijn leven een stuk rechtser geworden, ik heb altijd een sterke linkse affiniteit behouden die in de kern een kritische en wellicht wat anarchistische houding betreft. Ik hou van prikkelen en provoceren. Omdat ik van huis uit links ben en me dus in linkse omgeving het prettigst voel, heb ik natuurlijkerwijs veel van mijn kritische houding op de linkse dogma’s gebotvierd. Maar links blijkt dan nog rechtser dan rechts te zijn: men klopt zichzelf wel graag op de borst vanwege de eigen kritische houding jegens de macht en de kerk maar men duldt totaal geen kritiek op zichzelf en eist van iedereen totale conformering aan de linkse geloofwaarheden en gehoorzaamheid aan de linkse profeten. Joop.nl is zo’n digitale DDR die het totalitaire instrument van censuur letterlijk toepast en tegelijkertijd is Joop ook de Linkse Kerk ten voeten uit die na te veel tegenspraak je genadeloos excommuniceert en je als zondige ketter op de digitale brandstapel gooit. Ik heb deze blog nu in het leven geroepen om als toevluchtsoord te dienen voor de al te kritische dissident die uit het zelfvoldane linkse paradijs is verbannen. En vooruit: uiteraard probeer ik ook te profiteren van de bekendheid van een blog als Joop.nl: zal ik door me als anti-Joop te manifesteren publiek kunnen trekken?