Het christendom kent een theologie die leert dat God de bestaande wereldorde heeft geschapen maar die zelf ook tijdelijk opzij kan zetten om een wonder te verrichten. De nazi-filosoof Carl Schmitt maakte er een “politieke theologie” van waarmee hij in wezen het fascisme definieerde: als de bestaande rechtsorde de problemen van de mensen niet meer kan oplossen maar deze juist in de weg staat zullen mensen hun hoop vestigen op een leider die een “politiek wonder” kan verrichten door de rechtsorde tijdelijk opzij te zetten.
Linkse politiek en dus ook die bestaande rechtsorde is – om de socioloog Max Weber te volgen – gebaseerd op Jezus’ Bergrede: de vijand de andere wang toekeren (Mattheüs 5:39) etc. Nu werkte dat bij de Romeinen omdat je zo kwetsbaar opstellen – de afwezigheid van weerstand en strijd – de misdaad van je vijand explicieter maakt (het is een soort ironie om een socratische term te gebruiken) maar dat vereist voor z’n gewenste effect een verfijning of decadentie die niet elke vijand bezit. Hoe dan ook vergeet ‘links’ dat Jezus’ morele koninkrijk niet van deze wereld is (Johannes 18:36): in deze wereld vol kwaad en door militaire discipline ongevoeligheid voor ironie word je simpelweg vernietigd als je je andere wang toekeert naar de vijand. Daarom bedreigt de bestaande rechtsorde het voortbestaan van bv. Israël en het Westen want het geeft z’n vijanden vrjj spel (al heeft Israël minder last van de christelijke Gesinnungsethik want weet het dat “er een tijd van oorlog en een tijd van vrede is” (Prediker 3:8-9) zodat Israël werelds genoeg is om niet de andere wang toe te keren als 1200 Israëlische burgers op en rond een festival worden afgeslacht zoals Europa in wezen wel doet na elke terroristische aanslag).
De christelijke Gesinnungsethik is aantrekkelijk omdat het moreel hoogstaand is (als je je laat afslachten houdt dat de eigen handen en daarmee de ziel ‘schoon’ – onbesmet met de wereld – en mag je als ‘deugmensch’ hopen op een religieus aureool zoals Jezus die had) maar de meesten zullen uit overlevingsdrang proberen schone handen te houden door een leider te kiezen die het vuile, immorele werk voor hen doet. Politici en juristen moeten daarom in deze tijd een beslissende keuze maken: gaat men het wereldvreemde internationale recht herzien (zodat bv. je geen vluchtelingenstatus meer kunt krijgen als je door 10 veilige landen bent gereisd en je dus evident geen vluchteling meer bent maar immigrant maar ook dat als je wordt aangevallen door een kwade macht die jouw bevolking wil vernietigen je ook mag terugslaan om dat kwaad uit te schakelen waar Oekraïne maar ook Israël mee te maken heeft en Israël de pech heeft dat Hamas zich verschuilt achter burgers) of houdt men vast aan die liberale en in wezen christelijke rechtsorde – die elk geweld en afwijzing van de ander in wezen afwijst, ook als het uit zelfverdediging is want ‘geen vuur met vuur bestrijden’, geen oorlogsmisdaad met een oorlogsmisdaad beantwoorden in de hoop dat dat wereldvreemde pacifisme de spiraal van geweld en wraak zal stoppen voordat het slachtoffer geheel is uitgeroeid (zie de aanklachten tegen Israël die erop neerkomen dat Israël niet alles mag doen wat nodig is om de eigen bevolking te beschermen tegen een buur die uit is op haar totale vernietiging) – waardoor het niet lang zal duren voordat alle bevolkingen in het Westen zullen kiezen voor een partij en een leider die beloven een politiek wonder te verrichten waarmee men zich verlost van het wereldvreemde en voor het voort kunnen bestaan van Israël en het Westen catastrofale internationale recht.
De teloorgang van de mensenrechten in de nieuwe wereldorde (hoe het liberale recht zichzelf afschaft)
1. De ‘universele’ mensenrechten zijn als zodanig een uitdrukking van Westerse arrogantie want zij zijn geworteld in – naast het wereldburgerschap (kosmopolitisme) van de antieke stoïcijnen dat ze hun universaliteit verleent – het christendom dat de heiligheid van het individu en daarmee van het mensenleven benadrukt, hetgeen in de moderne maatschappij het liberale individualisme voortbracht. Waar in de traditionele samenleving de waarde van het individu ondergeschikt is aan de waarde van de familie en de gemeenschap (zoals bij eerwraak) en het individu zich moet conformeren aan het groepsbelang, stoelt de moderne, Westerse samenleving op de waardigheid en (‘onvervreemdbare’) rechten van het individu dat daarmee bovenal het recht heeft uit de gemeenschap te treden, vrijuit te spreken en zich persoonlijk te ontwikkelen, kortom zich te bevrijden van zijn gemeenschap en andere beknellende sociale verbanden.
2. Het ‘universele’ van de door en door Westerse want christelijk-liberale mensenrechten was praktisch niet geheel zinledig doordat het Westen – meer in het bijzonder de VS – een mondiale hegemonie had; die ontstond na WO II en werd volkomen na de val van de Muur in 1989. Het einde van de geschiedenis leek bereikt: de hele wereld zou liberaal worden met democratisch bestuur, een kapitalistische economie en respect voor de mensenrechten. Maar met de Westerse (militaire maar ook normatief-culturele) machtsmonopolie kwam ook het verzet ertegen: eerst de radicale islam en inmiddels ook China dat zich heeft ontwikkeld tot een wereldmacht die zich kan meten met de VS en dat een alliantie heeft gesloten met agressief anti-Westerse regimes als die van Rusland, Iran en Noord-Korea. In combinatie met het zich terugtrekken van de VS als politieagent van de wereld resulteert dit in een nieuwe wereldorde waarin onder meer China, Rusland en Iran uitdrukkelijk opstaan tegen het Westen en – zoals Rusland en Iran via Hamas en Hezbollah – diens vooruitgeschoven pions zoals Oost-Europa en Israël (en later nog Taiwan) militair aanvallen en veroveren of terugdringen.
3. Deze anti-Westerse machten trekken zich daarbij niets aan van de mensenrechten (terroristen en dictators zijn geen liberalen) en de paradox is dat het internationale recht – dat is bedoeld om juist hen te dwarsbomen – in hun voordeel werkt omdat het recht geen onderscheid maakt tussen agressor en verdediger: de agressor maakt zich schuldig aan oorlogsmisdaden maar niemand houdt hen tegen terwijl een democratisch, ‘beschaafd’ volk dat wordt aangevallen zich heeft gebonden aan het internationale recht en zich niet met een oorlogsmisdaad zal verweren, zelfs niet als dat de enige mogelijkheid is om te overleven. De kernwapendoctrine berust op een politiek van afschrikking: denk er niet eens aan want we zullen je vernietigen. Maar als Rusland Europese steden zou aanvallen met kernwapens zou Europa niet terugslaan met kernwapens omdat het internationaal recht (het ICC) het gebruik van kernwapens verbiedt en Europa zich aan dat recht heeft gebonden. Dat maakt Europa niet alleen weerloos maar nodigt terroristen en autocratische leiders als Poetin ook uit om Europa aan te vallen (de VS en Israël zijn niet in deze val getrapt en hebben het Statuut van Rome dan ook niet geratificeerd). Het liberalisme vervangt macht door recht maar als liberale naties daartoe hun macht afstaan dan krijgen de illegaal opererende machtswellustelingen alle macht: omdat het internationaal recht alleen wordt geëerbiedigd door ‘fatsoenlijke’ (liberale) staten, hebben deze de eigen handen op de rug gebonden zodat juist het internationaal recht verzekert dat de (inmiddels sterk geworden) schurkenstaten de wereld makkelijk kunnen overnemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten