Het vooroordeel van anti-racisten, deel 2

Nina Jablonski is wetenschappelijk expert op het onderwerp, maar maakt mijns inziens toch een uitglijder met haar bizarre betoog op Joop.nl dat het begrip ras betekenisloos is geworden en dus beter kan worden afgeschaft met als enige argumentatie: “Weldra keurden invloedrijke wetenschappers onderzoek naar 'ras' af omdat de rassen zelf niet wetenschappelijk gedefinieerd konden worden. Als wetenschappers scherpe grenzen tussen groepen probeerden te ontdekken, konden ze die niet vinden.”

http://www.joop.nl/opinies/detail/artikel/31723_weg_met_het_begrip_ras/

Het verschil tussen islam en christendom

Linkse mensen roepen altijd dat er geen wezenlijke verschillen bestaan tussen de religies – in de kern van de zaak zouden ze alle de wederkerigheid van de Gulden Regel (‘doe de ander niet wat je niet wilt dat de ander bij jou doet’) leren – en dat niet religies maar mensen doden waarbij religie dan altijd slechts als moreel-juridische legitimatie wordt gebruikt voor een in wezen werelds-politiek motief om de ander te doden, te onderwerpen of te verdrijven. Ook Han van der Horst sluit zich bij dit linkse koor aan: http://www.joop.nl/opinies/detail/artikel/31742_islam_christendom_en_geweld/

Het altruïsme van de terrorist

Wetenschapsjournalist Tor Nørretranders heeft een slap verhaaltje over altruïsme op Joop gezet:

http://www.joop.nl/opinies/detail/artikel/31688_weg_met_het_begrip_altruisme/

De kern van zijn verhaal – dat egoïsme voor een sociaal wezen als de mens altruïsme impliceert – klopt wel maar hij heeft veel te veel woorden nodig om deze open deur in te trappen. Het is ook geen nieuw, wetenschappelijk inzicht, zoals hij suggereert: vrijwel elke filosoof uit de hele geschiedenis formuleert dit inzicht al (misschien het bekendste voorbeeld is Hobbes die al de hele moraal reduceerde tot welbegrepen eigenbelang). Bovendien is hij veel te generaliserend met “iedereen voelt zich beter wanneer het goed met jou gaat, en jij voelt je beter wanneer het goed met iedereen gaat” en heeft zijn artikeltje ook geen diepgang omdat hij niet naar het kwaad vraagt (immers, wat is het kwaad dan nog als iedereen sociaal en altruïstisch is?).

De vernedering van de rechtsstaat en de dialectiek van de seksuele moraal

Naar aanleiding van de eerste TV-uitzending van ‘De Nationale Misdaadmeter’ van 7 april 2015, die over zedenmisdrijven ging, wil ik commentaar leveren in de vorm van twee beschouwingen: de ondermijning van de rechtsstaat door de politiek en media-uitzendingen als De Nationale Misdaadmeter en de ontwikkeling van de seksuele moraal in de laatste decennia.

De ChristenUnie bepleit haar eigen verbod

Segers wil verbod op bepaalde groeperingen

Segers heeft zich en zijn partij, de ChristenUnie, vandaag in het nieuws geprofileerd doordat hij bepaalde politieke groeperingen wil kunnen verbieden. Ik ben even opzettelijk vaag over wat hij nu precies wil verbieden want heel duidelijk is de berichtgeving daar niet over. Zo kopt de Volkskrant: “ChristenUnie: wijzig grondwet om anti-democratische partijen te verbieden” (http://www.volkskrant.nl/binnenland/cu-verbied-anti-democratische-partijen~a3947087/), maar in het artikel blijkt dat Segers het niet zozeer gaat om de bescherming van de democratie maar om bescherming van de rechtsstaat (“Mensen hebben nu een platte opvatting van democratie. Ze denken dat het betekent dat de helft plus één zijn zin krijgt. Maar een democratische rechtsstaat, dat betekent dat de minderheid dezelfde rechten heeft als de meerderheid.”). In een tweet – welke tweet mij heeft verleid tot dit epistel – schreef Segers dat hij groeperingen wil verbieden die vrijheid gebruiken om vrijheid om zeep te helpen, hetgeen ook in de richting van de rechtsstaat wijst. In feite lijken zowel de Volkskrant als Segers democratie en rechtsstaat te verwarren en niet te beseffen dat democratie en rechtsstaat in wezen niets met elkaar te maken hebben en precies daarom door het liberalisme zijn samengevoegd tot ‘democratische rechtsstaat’: precies omdat het twee totaal verschillende maar allebei goede dingen zijn, moet je ze allebei hebben in een combinatie. Weliswaar bijten ze elkaar (democratie en rechtsstaat sluiten elkaar zelfs uiteindelijk uit), maar dat is voor het liberalisme geen probleem omdat deze ideologie sowieso in een ‘balance of power’ gelooft: macht mag nooit in één hand liggen en dus uit één bron komen (want dat geeft dictatuur), maar moet worden verdeeld. In een democratische rechtsstaat zijn de democratie (de wil van het volk c.q. meerderheid) en de rechtsstaat twee elkaar beconcurrerende machten die elkaar in balans moeten zien te houden. En tot overmaat van onduidelijkheid zag ik Segers voor de camera ook zeggen dat hij geen probleem heeft met bv. fundamentalistische opvattingen maar dat de grens ligt bij geweld: partijen die geweld gebruiken, oproepen tot geweld of - zo ik naar het CDA-voorstel aanneem - geweld verheerlijken moeten worden verboden. Maar dat is weer iets anders! Ik zal niet in gaan op de mogelijkheid dat Segers anti-democratische partijen wil verbieden (want dat lijkt Segers niet te bedoelen) maar wel op de mogelijkheden dat Segers anti-rechtsstatelijke en ‘gewelddadige’ partijen wil verbieden.

Het gelijk van de genocideplegers

Inleiding

Geïnspireerd door het TV-programma Bloedbroeders en in aansluiting op mijn artikel http://gebandvanjoop.blogspot.nl/2015/03/over-de-onweerstaanbare.html wil ik hier een bepaald patroon schetsen bij al dan niet vermeende genocides, van de Holocaust tot de volgens sommigen ‘genocidepolitiek’ van Israël zelf, dat een en ander kan verhelderen.

Het gelijk van de genocideplegers

Uit angst dat begrijpen goedkeuren impliceert, wordt bijna altijd erg geheimzinnig gedaan over de argumenten van genocideplegers: we voelen ons comfortabeler bij de gedachte dat genocide een uiting van volstrekte waanzin is waarvan niets is te begrijpen en dat de genocideplegers geen rationele, coherente of überhaupt reproduceerbare argumenten hadden. De werkelijkheid is helaas minder comfortabel.

Bonobo’s, mensen en de oorlog tussen de seksen

Feministe en wetenschapsjournaliste Asha ten Broeke probeert op basis van allerlei psychologische studies aan te tonen dat mannen en vrouwen weliswaar iets andere lichamen hebben (de bekende primaire en secundaire geslachtskenmerken) maar dat mannen en vrouwen verder – dus qua denken en gedrag (dus psychologisch) – hetzelfde zijn (of vrijwel hetzelfde zijn) en slechts door de cultuur verschillende rolpatronen krijgen opgelegd. Nu ben ik geen expert in biologie of psychologie maar levenservaring en gezond verstand (plus een beetje kennis van biologie) geven mij de overtuiging dat het onmogelijk is dat de verschillen in gedrag tussen mannen en vrouwen bijna zuiver cultureel en dus maakbaar zouden zijn. Overigens, je zou denken dat na het fiasco van de seksuele revolutie (die vooral een seksuele bevrijding voor de man was) en van David Reimer (http://en.wikipedia.org/wiki/David_Reimer), een jongetje dat zijn penis verloor toen hij nog maar 7 maanden oud was en op advies van zijn artsen en de tijdgeest (de linkse jaren ’60 toen wetenschappers nog net zoals Asha dachten dat mannen en vrouwen louter lichamelijk verschillen) als meisje werd opgevoed, in combinatie met de grote vooruitgang in biologische kennis waarbij het ook geen taboe (of ‘fascisme’) meer is om naar biologisch-genetische factoren van gedrag te zoeken, zelfs de feministen inmiddels zouden zijn genezen van hun gelijkheidsgeloof, maar de meeste feministen blijken zeer hardnekkig in het ontkennen van alle feiten. Ik zal proberen aan te tonen dat Asha’s opvatting in strijd is met alle meest fundamentele denk- en ervaringswetten. Als de mens werkelijk zou zijn zoals Asha beweert dat de mens is, dan is de mens de ultieme biologische absurditeit – een absurditeit in het kwadraat – die onmogelijk door of in de natuur kan bestaan: zelfs het christelijk geloof – dat volgens Kierkegaard al dubbel absurd is – zou dan nog begrijpelijker zijn. Asha’s opvatting berust dan ook op louter denkfouten en structurele misinterpretatie van de feiten.

Autisme en de feminisering van de samenleving

Pascal Cuijpers betoogt in Joop.nl dat autistische mensen moeten worden geaccepteerd zoals ze zijn zoals we ook homo’s accepteren zoals ze zijn en dat het willen genezen van autisten net zo intolerant en achterhaald is als het willen genezen van homo’s: http://www.joop.nl/opinies/detail/artikel/31460_autisme_genezen_is_barbaars_en_uit_de_tijd/

Het artikel en de reacties laten vooral verwarring zien: blijkbaar denkt de een bij ‘autisme’ aan een zwaar gehandicapt kind en de ander aan Einstein of een ander genie. In feite zie je hier een telkens terugkerend patroon: het ‘gewone’ volk ontdekt een term uit de wetenschap en gaat daarmee aan de haal (zo hebben bv. oorspronkelijk filosofische termen als ‘materialisme’ en ‘idealisme’ ook een geheel andere betekenis in de politiek gekregen).

De VVD als het toppunt van domheid en slechtheid

Op Joop.nl lijkt men aartsvijand Wilders wel vergeten: de laatste tijd wordt elke dag de hele site volgespamd met uiterst felle anti-VVD-artikelen. Alle pijlen zijn en blijven op de VVD gericht alsof we nog steeds vlak voor de verkiezingen zitten (en sommige reageerders verklaren dan ook plechtig dat de VVD niets beter is dan de PVV/nazi’s zoals ook Israël nog erger dan IS of de nazi’s zou zijn). Eerst schoot iedereen op Joop van de ene totale verontwaardiging in de andere totale verontwaardiging bij de lange rij van langskomende frauderende VVD’ers (met ronkende titels van stukjes van opiniemakers als ‘De VVD en het failliet van democratisch Nederland’) en daarna werd vooral Zijlstra het mikpunt vanwege zijn twee proefballonnetjes inzake asielbeleid en aanpak van dictaturen (met titels van stukjes van opiniemakers als ‘Asielplannen VVD raken kant noch wal’, ‘Opzichtige domheid van Halbe Zijlstra’, ‘Zijlstra helpt Al-Qaeda een handje’ en een 'nieuwsbericht' als 'Vriend van dictators'). Zeker bij de applausmachine der reageerders lezen we steevast de opvatting dat elke VVD’er corrupt is, dat de VVD door en door racistisch is (titel van een stuk van een opiniemaker: ‘Top 3 racistische uitglijders van Mark Rutte’) en alle buitenlanders dood wil en dat de VVD zelf een dictatuur wil.

De religie van kunst

Op Joop recenseert Bart Juttmann films. Of eigenlijk alleen films met een politieke lading die hij dan beoordeelt of de boodschap van de film wel links genoeg is. Zo vond hij ‘American Sniper’ maar een zwakke film omdat de film onvoldoende de boodschap gaf dat de VS fout bezig waren in Irak. Opvallend is dat in zijn recensies eigenlijk de hele kwaliteit van de film afhangt van de politieke boodschap ervan. In zijn eigen woorden naar aanleiding van de film ‘Timbuktu’: “Zoals grootse cinema dat kan, is Timbuktu een film die onrecht zichtbaar maakt; onrecht dat heeft plaatsgevonden in Mali en dat nog steeds elders in de wereld dagelijks plaatsvindt.”

http://www.joop.nl/opinies/detail/artikel/31424_timbuktu_brengt_jihadistische_onderdrukking_in_beeld/

De relatie tussen kunst en politiek is interessant. Het fascisme is in hoge mate voortgekomen uit de moderne kunst, zodat het fascisme in wezen de politiek heeft geësthetiseerd. In reactie daarop hebben socialisten het omgekeerde gedaan: zij hebben de kunst gepolitiseerd, resulterend in sociaal of socialistisch realisme. Maar daarmee wordt kunst misbruikt en gereduceerd tot propaganda. Een wezenlijkere relatie is die tussen kunst en religie: 

De moraal in de onderwereld: de boef als moderne held

Ik weet niet of het zin heeft om met deze blog door te gaan (de website trekt geloof ik elke dag hooguit een paar Amerikaanse bots aan) en Joop heeft momenteel alleen maar opiniestukken die te dom zijn om er serieus op te willen reageren (zoals dat de fraudegevallen bij de VVD zouden bewijzen dat het liberalisme heeft gefaald), maar het nieuws rondom Holleeder (alsmede de films van Eastwood) inspireerde me nog tot de volgende beschouwing omtrent de veranderende moraal.

De antieke held

Biologisch gezien is de man – anders dan de vrouw en het kind – waardeloos: één man produceert genoeg zaad om alle vrouwen te kunnen bevruchten en bij de meeste dieren is er dan ook een strijd op leven en dood tussen de mannen om wie als enige met de vrouwen mag paren en zo zijn genen kan doorgeven. In een samenleving die aanvallen van buiten moet afslaan is het echter verstandiger om niet elkaar af te slachten maar om de vijand van buiten af te slachten. In zo’n oorlogssituatie ontstaat altijd een cultureel centrale rol voor de held, zoals we die ook in veel Griekse en andere mythen zien. In de antieke maatschappij was (mannelijke) politiek vooral buitenlandse politiek: om te overleven moest men veroveren en aanvallen afslaan en waar vrouwen de maatschappij intern verzorgden hadden mannen de taak de stam of volk als geheel te beschermen tegen de buitenwereld. Krijgers en soldaten stonden daarom in hoog aanzien en vormden de aristocratie van de samenleving. 

Birdman: 'when you label me you negate me'

Vooralsnog lijk ik geen publiek te kunnen trekken naar deze blog. Dan maar even uit een ander vaatje tappen: zoals ik in de rechterkolom schrijf hou ik ook van kunst en wetenschap en toen ik zojuist op Twitter bij @Nietzsche het citaat “what labels me, negates me” zag (hetgeen overigens geen Nietzschecitaat is; aan Kierkegaard is wel het citaat “when you label me, you negate me” en “once you label me, you negate me” toegeschreven en ik denk dat beide denkers het hadden kunnen zeggen), moest ik aan de film Birdman denken. Mensen die de film hebben gezien, zullen begrijpen waarom. En mensen die de film nog niet hebben gezien, raad ik aan de film alsnog te gaan zien (als je tenminste geniale kwaliteit of Kunst met hoofdletter K kunt waarderen), want naar mijn mening is Birdman een echt geniale film en waarschijnlijk zelfs de beste film ooit gemaakt! Op moviemeter ben ik trouwens actief als De Filosoof en dit is mijn Top 10-lijstje van beste films aller tijden:

http://www.moviemeter.nl/user/157338

Het vooroordeel van anti-racisme

Joop heeft ook altijd veel antiracismeartikelen. Vandaag is het de beurt aan André Kajim en die bakt het wel heel bruin (no pun intended): “Onze hele maatschappij is doordrenkt van racisme” en “Racisme is niet iets irrationeels of iets gebaseerd op vage emoties en gevoelens. Integendeel, racisme is een rationeel concept, geïntroduceerd om ons kapitalistisch systeem vorm te geven en in stand te houden.”

http://www.joop.nl/opinies/detail/artikel/31305_witte_word_wakker/

Waarom in een post-democratische wereld stemmen geen zin heeft

Han van der Horst schreef een goed artikeltje voor Joop http://www.joop.nl/opinies/detail/artikel/31300_de_burger_trekt_zijn_eigen_plan/ waarin hij op de olifant in de kamer wijst: het overgrote deel van het electoraat is op 18 maart 2015 thuisgebleven. Ik behoor tot die groep van niet-stemmers en in onderstaande analyse van de hedendaagse politiek geef ik mijn redenen om thuis te blijven.

Toen politiek nog democratisch, ideologisch en politiek was en stemmen nog betekenis had

Ik ben opgegroeid tijdens de Koude Oorlog toen de politiek werd gedomineerd door de strijd tussen de twee ideologieën van enerzijds het liberalisme en kapitalisme en anderzijds het socialisme en communisme en eigenlijk ook tussen enerzijds de ideologieën van liberalisme en socialisme en anderzijds de anti-ideologie van het conservatisme. Deze strijd werd niet alleen in het parlement gestreden maar ook wel buiten het parlement waar onder meer anarchisten voor hun idealen streden. De politiek in mijn tijd was democratisch, ideologisch en politiek. Het was democratisch omdat de politieke krachten vanuit het volk kwamen: de ideologieën werden gedragen door de massa’s. De politieke strijd was de strijd van de bevolking en de uitkomsten van verkiezingen hadden de potentie de richting van de ontwikkeling van de maatschappij te veranderen. Het was ideologisch, omdat de strijd een strijd tussen grote verhalen betrof over wat de beste maatschappijvorm is, gebaseerd op doordachte opvattingen over de mens, maatschappij en politiek. Halve bibliotheken vol theorie ondersteunden de verschillende politieke richtingen. De inzet van de politieke strijd was niets minder dan idealen en de bestemming van de natie. Het was politiek omdat het een echte strijd was, parlementair en buitenparlementair, resulterend in grote betrokkenheid bij verkiezingen en zelfs terreur en oorlog, maar altijd gevoerd op inhoud want op basis van idealen en visie op het algemene belang.

It’s the biology, stupid!

Joop besteedt aandacht aan de discussie tussen SGP-voorman Kees van der Staaij en Ingeborg Beugel en Helene Baayen in verband met het voorstel van Van der Staaij om – als tegenwicht tegen de reclames voor vreemdgaan – een campagne te voeren voor trouw blijven:

http://www.joop.nl/politiek/detail/artikel/31260_sgp_lanceert_campagne_tegen_vreemdgaan/

Uiteraard vraagt de liberaal zich af waar de SGP zich mee bemoeit, maar het is nu eenmaal kenmerkend voor ‘perfectionistische’ partijen als de SGP dat het een ‘juiste’ moraal wil stimuleren. Het liberalisme is daarentegen een ideologie van ‘the right’ in plaats van ‘the good’: wat het goede leven is moet iedereen voor zichzelf uitmaken en de Staat moet zich daar vooral niet mee bemoeien, maar moet slechts erop toezien dat de mensen zich aan de wet houden welke wet in wezen slechts probeert te garanderen dat iedereen vrij en ongehinderd door anderen de door hem of haar gewenste levenswijze kan genieten.

De onweerstaanbare aantrekkingskracht van het antisemitisme op links

Linkse mensen komen altijd met de ‘zondeboktheorie’ om racisme en antisemitisme te verklaren. Zo kwam ook Timmermans in Buitenhof weer met het verhaal dat in slechte tijden mensen nu eenmaal helaas naar zondebokken zoeken en dat ze dan (om wellicht een mysterieuze reden) altijd de Joden tot mikpunt van hun haat maken. Nu ben ik een groot aanhanger van de zondeboktheorie van antropoloog Girard, vooral omdat hij naar mijn mening daarmee heel geloofwaardig het fenomeen van de religie en het in wezen anti-religieuze karakter van het christendom verklaart (daarover zal ik vast later eens meer vertellen), maar de zondeboktheorie is niet erg bruikbaar om racisme en antisemitisme te verklaren. Het verklaart immers niet waarom het altijd de Joden zijn die worden gehaat. Maar dat vormt precies de aantrekkingskracht ervan voor links: omdat de zondebok niet nader wordt bepaald kan dat alles zijn zodat men de echte zorg van links, namelijk de zelf verzonnen ziekte ‘islamofobie’, kan gelijkschakelen met antisemitisme zodat niemand meer kan ontkennen dat ook islamofobie iets verschrikkelijks is. Maar de twee zaken zijn niet hetzelfde: ze zijn zelfs elkaars tegenpolen zoals ik zal laten zien. En dan zullen we ook begrijpen waarom juist linkse mensen altijd zo sterk naar antisemitisme neigen, ook als ze dat proberen te verbergen achter een antizionisme en ander Israël-gebash.

Het antisemitisme van Joop

Een van de meest nare aspecten van Joop.nl is het virulente antisemitisme van opiniemakers en de meeste reageerders. Bijna elke dag wordt er weer een nieuw rabiaat anti-Israel-artikel gepubliceerd waarin op hysterische wijze alarmisme van de bedenkelijkste soort wordt beoefend met als eeuwige boodschap: ‘er moet nu direct worden opgetreden tegen het door en door misdadige Israel en dat kan geen dag meer wachten!’. Weliswaar martelt en doodt iemand als Assad honderden onschuldigen per dag, maar eerst moet Israel worden aangepakt want de “uitroeiingspolitiek” van Israel zou niet onder doen voor wat de nazi’s deden en reageerder nadia benjida weet er nog aan toe te voegen dat “De handelwijze van de zionisten is nog erger dan die van IS” (http://www.joop.nl/opinies/detail/artikel/30984_druk_op_israel_nodig_ongeacht_uitslag/)!
 

Waarom links geen tegenspraak duldt

Een interessante vraag is waarom linkse blogs zoals Joop.nl geen tegenspraak dulden. Je zou kunnen denken dat simpelweg omdat men zo zijn best heeft gedaan op het uitvoerige betoog om het eigen gelijk te bewijzen dat men het niet verdraagt dat iemand dat betoog omver schopt, zoals ook niemand het leuk vindt als een ander zijn zorgvuldig opgebouwde zandkasteel omver loopt. Maar waarom bouwt links uberhaupt dat zandkasteel? Ik denk dat het antwoord ligt in wat Freek de Jonge eens zei in een oudjaarsconference: voor rechts is hun belang hun mening terwijl voor links hun mening hun belang is. Omdat de eigen mening het belang van links is, besteedt links er veel aandacht aan. Maar dit impliceert niet alleen een kritiek op rechts (zoals Freek het uiteraard had bedoeld), maar evengoed een aanval op links als je tenminste waarde hecht aan de vrijheid van meningsuiting. Immers, elk mens verdraagt moeilijk een aantasting van zijn belang en als het belang van links de eigen, linkse mening is, dan verklaart dit waarom links zo moeilijk een weerwoord dus een aanval op de eigen, linkse mening verdraagt waardoor in linkse gemeenschappen de vrijheid van meningsuiting altijd in het gedrang komt.

Uiteindelijk heeft dit verschil tussen links en rechts te maken met een verschil dat terug gaat tot dat van minstens Plato en Aristoteles. Kenmerkend voor Plato’s kennistheorie is dat hij – in polemiek met de sofisten – het relativisme afwees en streefde naar het absolute standpunt: omdat bv. de zintuigen ons slechts een aldoor wisselend beeld van de werkelijkheid geven (zoals Heraclites had benadrukt volgens de hem toegeschreven spreuk: “alles stroomt en niets beklijft”), omdat dat beeld relatief is ten opzichte van het moment in tijd en in ruimte, is echte kennis slechts mogelijk als we weten op te stijgen naar het object dat niet verandert (en waarvan het zintuiglijke slechts een beeld is). Gelukkig hoeven we niet ver te zoeken, want de Idee als het object van ons denken uberhaupt is dat onbeweeglijke, absolute ‘Ding op zichzelf’ zoals Kant het later zou noemen. Aristoteles combineerde de opvattingen van Plato en de sofisten in een meer relativistische en wereldse kennistheorie: we kunnen dingen op verschillende manieren waarnemen en begrijpen en mensen hebben dan ook onvermijdelijk verschillende meningen, maar in plaats van die te overstijgen door een absolute, ‘goddelijke’ positie in te nemen, meent Aristoteles dat al die verschillende meningen iets waars bevatten en kunnen we door middel van een interne, kritische dialectiek tot kennis komen door wat waar is in de verschillende meningen samen te nemen en te verbinden.