De Zweedse verkrachtingsgolf

Al jaren spreken de rechtse media over een verkrachtingsgolf in Zweden die zijn oorzaak zou hebben in de moslimimmigratie. Naar aanleiding van Trump’s obscure opmerking over Zweden waar iets aan de hand zou zijn, zien we linkse media nu opeens die vermeende Zweedse verkrachtingsgolf door immigranten ‘debunken’ als ‘fake news’. Er zou helemaal geen verkrachtingsgolf zijn, maar de stijging in de cijfers zou moeten worden verklaard omdat in het ‘feministische’ Zweden “de definitie van seksueel geweld is dankzij een nieuwe wet verruimd en vrouwen worden aangespoord aangifte te doen”.

http://www.volkskrant.nl/buitenland/hoe-zweden-afgelopen-week-slachtoffer-werd-van-een-mediastorm~a4467048/

Reactie op mijn nieuwe bans (en is filosoferen hetzelfde als trollen?)

De laatste tijd heb ik niet meer veel aandacht aan Twitter of deze blog gegeven, omdat ik ervoor in de plaats reacties leverde eerst op de site van historicus Jona Lendering (https://mainzerbeobachter.com/) en daarna op Sargasso (waar Jona ook een auteur is). Inmiddels ben ik op beide sites geband waarbij Sargasso als reden heeft opgegeven dat ik een ‘trol’ ben. Nu is dat ‘trol’-ding voor mij nog altijd een wat onduidelijk begrip. Maar voor ik daar iets over zeg, eerst iets over mijn ervaringen op die twee – erg linkse – websites en hoe mijn pessimisme over de toekomst is gegroeid. Wat ik interessant vond aan Jona Lendering en Sargasso is dat we hier te maken hebben met zogenaamde intellectuelen, in ieder geval academici, aan de (uiterst) linkse kant van het politieke spectrum die als zodanig de elite van Nederland vertegenwoordigen. Ik hoopte met hen de dialoog te kunnen voeren om zodoende uit de impasse c.q. polarisatie tussen elite en volk/populisten te kunnen komen. Maar ik werd teleurgesteld. 

Het religieuze respect voor het Lot: het kapitalisme bij socialisten

Dit artikel in de NRC, http://www.nrc.nl/nieuws/2016/09/29/zoals-de-banen-verdeeld-worden-zo-worden-ook-de-meisjes-verdeeld-4520246-a1523978, prikkelde me tot de volgende vraag: waarom strijden socialisten wel voor zoiets oppervlakkigs als een gelijke (‘eerlijke’) verdeling van geld/inkomen maar niet voor zoiets levenswezenlijks als een gelijke (‘eerlijke’) verdeling van liefde? De grondgedachte is immers dat elk mens – als mens – respect en geluk verdient en zelfs in gelijke mate en in ieder geval in voldoende mate: waar rechts de natuurlijke ongelijkheid zegent, wil links die natuurlijke ongelijkheid als onrechtvaardig corrigeren in de vorm van moraal e.d. op grond waarvan iedereen gelijk wordt behandeld en een gelijke portie aan levensgeluk ontvangt. Maar er schuilt iets van waarheid in bekende clichés als dat geld niet gelukkig maakt en dat de waardevolle dingen in het leven onbetaalbaar zijn: waarom richt het socialisme zich dan vrijwel louter op dat geld – dat banale goed dat niet gelukkig maakt – en eigenlijk nooit op de liefde (of andere waardevolle zaken) waarvan de meesten zullen vinden dat dat belangrijker is voor ons geluk en welzijn dan geld? 

Tip aan de media en eurofielen: verander je strategie (want zo ga je niet winnen)!

Keer op keer incasseren de EU en haar massale aanhang onder journalisten en hoogopgeleiden verlies bij referenda. Ik geloof in de universele rede, zodat als de eurofiele deskundigen werkelijk deskundig zijn zij de anderen zouden moeten kunnen overtuigen dat het Europese project een goede zaak is (en ik geloof niet dat iets te moeilijk voor de gemiddelde persoon is: zoals Einstein al wist betekent dat je iets niet kunt uitleggen aan de leek slechts dat je het zelf nog niet voldoende hebt begrepen). Ik acht ook zeker niet uitgesloten dat de eurofielen gelijk hebben in hun opvatting dat we beter af zijn met de EU dan zonder EU, zelfs als we daarbij meenemen dat zij als hoogopgeleiden sowieso de winnaars van de mondialisering zijn zodat ze geneigd zijn te makkelijk over het hoofd te zien dat er ook verliezers van de mondalisering zijn en dat precies die mensen aan de onderkant in referenda tegen elk verdrag van de EU stemmen. Maar waarom overtuigt de boodschap van de geleerde eurofielen dan niet? 

Het fascisme van de PVV

Inleiding

Het is vanuit linkse kring een vaste gewoonte dat men de PVV racistisch of fascistisch noemt of dat men zelfs Wilders met Hitler vergelijkt. Uit die vergelijkingen blijkt altijd vooral dat men geen idee heeft wat het fascisme of nazisme behelsde. Evengoed is de PVV in mijn ogen wel een enigszins fascistische beweging maar om geheel andere redenen dan wat je altijd leest.

De ondemocratische tendensen van de sociaal-democratie

Democratie als middel

De sociaal-democratie is ontstaan als een democratische poging tot revolutie vanuit de gedachte dat de meerderheid altijd arm is en dus wel voor het socialisme zal stemmen zodat het socialisme geen gewelddadige revolutie nodig heeft om aan de macht te komen (vergelijk dit met het huidige islamisme dat eveneens om tactische redenen de democratie omarmt vanuit de gedachte dat de meerderheid van een moslimland moslim is en dus toch wel op de islampartij zal stemmen). Er is dan geen sprake van een principiële omarming van de democratie en zelfs van een spanning zoals ook bij het islamisme dat de democratie openlijk opvat als een trein die je neemt om op je bestemming te komen maar die je eenmaal aangekomen weer verlaat (omdat de wetten van Allah altijd beter zijn dan de wetten die mensen c.q. de meerderheid der mensen wil).

Waarom alleen een rechts feminisme de vrouwenemancipatie kan doen slagen

Inleiding

Vaak ontstaan er interessante ‘links/rechts’-discussies qua oorzaken en dus ook qua oplossingen van algemeen erkende problemen. Zo is iedereen het er wel over eens dat het financiële systeem niet goed functioneert, maar waar links de oorzaak in marktwerking ziet en dus meer overheidsregulatie wil, ziet rechts de oorzaak juist in een gemankeerde marktwerking en ziet het de oplossing in ‘echte’ marktwerking. Zo ook wil iedereen de positie van allochtonen op de arbeidsmarkt verbeteren maar waar links de oorzaak in discriminatie en de oplossing in positieve discriminatie van minderheden (en de bestraffing van 'negatieve' discriminatie) ziet, ziet rechts de oorzaak in juist te veel overheidsgepamper en de oplossing in het ‘jezelf invechten’ door minderheden. In het verlengde hiervan zal ik een ‘rechtse’ oorzaak en oplossing presenteren van het verwante probleem van een halfslachtige vrouwenemancipatie: meer dan op andere terreinen hoor je hier alleen maar het linkse perspectief (feminisme is zeg maar een ultiem ‘linkse hobby’) terwijl volgens mij het rechtse perspectief dat ik hier zal ontwikkelen veel sterker is zodat ik de feministen toch aanraad dit perspectief – dat ik vooral aan Plato zal ontlenen – eens in beschouwing te nemen. Bovendien kan dit perspectief verklaren waarom het inwilligen van alle eisen van feministen de vrouwen evengoed geen echte vrijheid of gelijkheid heeft gebracht, zodat het feminisme in een crisis is gekomen: men beseft dat de vrouwenemancipatie nog niet af is maar men weet zelf niet goed meer wat dan nog het probleem is en/of wat er nog zou moeten gebeuren.

De relevantie van links en rechts voor dieren en andere politieke kwesties

De Koude Oorlog en het einde van ideologie

De meesten zijn gewend de termen ‘links’ en ‘rechts’ te associëren met de Koude Oorlog tussen de Sovjet-Unie of het Oosten (socialisme) en de VS of het Westen (het liberaal-kapitalisme), zodat men zich dan afvraagt of de termen nog betekenis hebben na de Val van de Muur en het einde van die Oorlog. Maar tot op zekere hoogte verloren deze termen reeds ten tijde van die Oorlog al veel van hun betekenis in de hier bedoelde zin doordat men ideologisch steeds meer naar elkaar toe groeide en zeker ook de intellectuelen bewust een middenweg zochten tussen de twee rivaliserende systemen (bv. bij de invloedrijke filosoof Rawls en er is zelfs betoogd dat juist het Westen na de Tweede Wereldoorlog het communistisch paradijs in hoge mate heeft gerealiseerd in de vorm van de welvaarts- en verzorgingsstaat). Precies om die reden schreef Bell al in 1960 zijn beroemde boek ‘The End of Ideology’. Sterker nog, het Amerikaanse liberaal-kapitalisme en het Sovjet-socialisme waren in wezen eigenlijk al vanaf het begin beide links want ‘progressief’ om welke reden ze elkaar heel goed konden begrijpen en elkaar ook zo heftig konden beconcurreren qua onder meer de technologie waaronder de wapenwedloop. De VS en de Sovjet-Unie streefden dezelfde progressieve doelen van welvaart, vrijheid en vooruitgang alsmede een vernietiging van de oude standenmaatschappij/wereld van kerk en koning na en beconcurreerden elkaar om de titel ‘kampioen van de vooruitgang’ (die de VS leken te hebben gewonnen met hun bemande maanlanding): hun strijd ging slechts om de vraag naar de juiste middelen om hetzelfde doel te bereiken.

De bron van het kwaad op de snelwegen (of waarom subjectiviteit de waarheid is)

Een verdrievoudiging van het aantal verkeersdoden

Vandaag verscheen het bericht in de media dat het aantal verkeersdoden is verdriedubbeld op de snelwegen waar de maximumsnelheid is verhoogd naar 130 km/u (bv. http://www.volkskrant.nl/binnenland/aantal-verkeersslachtoffers-op-130-wegen-verdrievoudigd~a4287791/?hash=7ebe41ef2e7f573b5a7852231b6b0122394d8a43). Linkse partijen en ‘deskundigen’ zien dit als een bevestiging van hun standpunt dat hogere maximumsnelheid leidt tot meer doden, zodat die verhoging een foute beslissing van de verantwoordelijke minister was, terwijl die minister nog geen conclusies wil trekken omdat alleen daar de maximumsnelheid is verhoogd op grond van rapporten die uit hebben gewezen dat daar de maximumsnelheid kan worden verhoogd zonder een verhoogd risico op ongelukken. Op grond van mijn ervaring als automobilist (plus mijn denkkracht) wil ik echter wel conclusies trekken maar die zijn onder meer dat de wetenschappers geen gelijk hebben en dat Schultz dus gelijk heeft in de zin dat de oorzaak niet – althans niet de primaire oorzaak – de verhoogde maximumsnelheid is.

Op naar het Zweedse model

De export van het christenfundamentalisme uit de VS

De ChristenUnie acht het de christelijke kern van haar politieke taak om zwakkeren te helpen. Het onderscheidt zich echter van andere linkse partijen –  die uiteraard ook voor de zwakkeren willen opkomen – doordat de ChristenUnie qua zeden en normen conservatief is, zodat in de combinatie ervan de ChristenUnie een opvallende aandacht voor de prostituee heeft: de prostituee is bij uitstek de ‘zwakkere’ die de ChristenUnie wil ‘redden’ van haar ‘destructief’ losbandig bestaan in een ‘criminogeen’ milieu (hetgeen ongetwijfeld met Jezus’ voorbeeld in de Bijbel te maken zal hebben: boven alles wordt Jezus er geportretteerd als iemand die tollenaars en hoeren niet uitstootte maar redde van hun dwaalweg). Eerder al heb ik er op gewezen dat vanuit de VS een christenfundamentalisme is geëxporteerd naar de rest van de wereld: in Afrika voert deze een opvallend succesvolle strijd tegen homoseksualiteit en in Europa een opvallend succesvolle strijd tegen prostitutie. De ChristenUnie is in wezen het Nederlandse filiaal van dit Amerikaanse en onverdraagzame protestants fundamentalisme.

Een geschiedenisje van hippiedom en onmaatschappelijkheid

Inleiding

Er zijn twee redenen waarom de repressie jegens drugs, prostitutie e.d. me zo stoort (waardoor ik er veel over schrijf): die repressie is betuttelend dus antiliberaal (ik geloof in ‘baas in eigen brein c.q. over het eigen lichaam’) en de gegeven argumenten – met name de zo dominant geworden betuttelende argumenten – zijn oneigenlijk waardoor er niet eens een eerlijk debat over deze zaken plaatsvindt. In plaats van een ideologische analyse (die ik hier al heb gemaakt: http://gebandvanjoop.blogspot.nl/2015/05/over-drugs-en-prostitutiebeleid-waarom.html) zal ik in dit artikel vooral een historische analyse maken.

Waarom geluk zich niet laat dwingen (pleidooi om ongelukkig te mogen zijn)

In de oudheid betekende vrijheid burgerschap en burgerschap betekende democratische participatie in de macht. In de moderne tijd is het een illusie voor de gewone burger te denken dat hij politieke invloed kan uitoefenen: zijn vrijheid is zijn recht met rust gelaten te worden door een overheid die zich door middel van politie en moderne technologie met alle details van het leven van elke burger wil bemoeien (vroeger waren alle ogen gericht op de koning; in de moderne tijd keerde zich dat om en heeft men de politie ingevoerd als alom aanwezige ogen en oren van de koning). Maar de totalitaire neiging van de moderne Staat laat zich hooguit afremmen maar niet stoppen: het probeert zich in onze tijd te legitimeren door een ‘goede’ totalitaire Staat te zijn die ervoor zorgt dat elke burger een inkomen en - door alle nieuwste wetenschappelijke en technische inzichten - in toenemende mate ook gezondheid en geluk kan verwerven.

Hoe slecht zijn onze journalisten?

NB. Dit was eigenlijk bedoeld als mijn reactie op de reactie van Sven Snijer op mijn http://gebandvanjoop.blogspot.nl/2016/01/de-dissidente-mening-als-spam-over-de.html. Omdat het wat lang is geworden, publiceer ik het hier als een apart artikeltje.

De luie journalist

Terecht wordt wel gesteld dat de hedendaagse journalisten – al dan niet noodgedwongen vanwege krimpende budgetten – lui zijn geworden en zelfs niet meer over de inhoud berichten maar louter nog over de politieke poppetjes: minister A zei dit en fractievoorzitter B vond dat maar dom waarop partijgenoot C van A boos werd op B etc. Zulk ‘nieuws’ is immers supermakkelijk, snel en goedkoop te maken. Over de inhoud verslag doen is veel moeilijker en als dat al gebeurt wordt maar al te vaak de verantwoordelijke minister, het OM of een vertrouwde deskundige geciteerd zonder dit te interpreteren of zelfs maar een weerwoord op dit verhaal op te zoeken.

De drie posities in het islamdebat

Inleiding

Naar aanleiding van het laatste schrijfsel van Sven Snijer (http://svensnijer-essays.blogspot.nl/2016/03/van-islambasher-tot-ultra-links.html) wil ik hier betogen dat er drie posities in het islamdebat bestaan en dat nota bene de mijns inziens juiste positie – tevens de middenpositie tussen twee extremen – nauwelijks is vertegenwoordigd in het politieke en maatschappelijke debat, zodat in de media door zowel links als rechts nagenoeg alleen, op nota bene polariserende wijze, grote onzin wordt gedebiteerd.

A clear and present danger

Inleiding

In dit artikel zal ik vanuit een politiek-filosofische insteek kort uiteenzetten waarom de vrijheid van meningsuiting zo’n hoog goed is en waarom Wilders, zelfs in het weinig liberale Nederland op dit punt, zou moeten worden vrijgesproken in het huidige strafproces tegen hem. Dit is uitdrukkelijk geen juridisch betoog (dat als zodanig een rechter zou kunnen overtuigen): dat laat ik graag aan de advocaat van Wilders over. Mijn betoog is gericht aan het publiek met het doel een bewustzijn en debat te openen over de vrijheid van meningsuiting als fundamenteel en democratisch grondrecht.

De wraak van het plebs (waarom de revolutie nakende is)

Inleiding

Trump lijkt kans te maken op presidentschap, Wilders en zijn PVV blijven onverminderd populair, er komen meer referenda: het populisme lijkt sterker dan ooit en een serieuze bedreiging te zijn geworden voor de gevestigde orde. In de media – die op hand van de gevestigde orde zijn – verschijnt een stroom van artikelen die dit fenomeen behandelen maar slechts uit oogpunt van afkeer en afwijzing. Men is simpelweg baffled en vol onbegrip over wat er gaande is. De artikelen verraden bovenal een diepe minachting voor het plebs dat steun geeft aan de populistische revolte. Zo staan er alleen al vandaag twee artikelen op nrc.nl waaruit het onbegrip en de minachting blijkt. De eerste heeft de alleszeggende kop ‘Tien jaar PVV betekent tien jaar verzieking politiek klimaat’ en de tweede stelt als vraag: “Wat is er met ons in Europa gebeurd dat de redelijkheid, de redelijke twijfel, de redelijke vragen zijn omgeslagen in verongelijktheid en rancune?” (http://www.nrc.nl/handelsblad/2016/02/24/geen-tragedie-maar-een-wederopstanding-1592143). Maar in plaats van een antwoord op die vraag te geven, barst de auteur Louise O. Fresco slechts los in een bejubeling van de multicultuur en het welkombeleid van Merkel (op basis van de multiculturalistische ‘verrijking door verscheidenheid’) dus suggererend dat de ‘verongelijkten’ die tegen dit beleid protesteren simpelweg xenofoob en dom zijn. Een en ander heeft mij geprikkeld om het fenomeen te verklaren (en het plebs enigszins in bescherming te nemen), hetgeen ik hier zal doen.

Het feminisme is zelf extreem-rechts geworden

Het feminisme heeft het zwaar momenteel: veel feministen worden van alle kanten aangevallen omdat ze zo mal reageren op de schokkende gebeurtenissen in Keulen en andere steden. Mal, omdat ze – anders dan ze plachten en zouden moeten doen – niet vierkant achter de slachtoffers zijn gaan staan, maar juist – ook al is dat indirect – de aanranders en verkrachters in bescherming namen door bv. het hele probleem zo breed te maken – alle mannen zouden verkrachters zijn, om het cru te stellen – dat er in Keulen e.d. eigenlijk niets, althans niets bijzonders, is gebeurd. Waar voorheen feministen ervoor streden dat aangiftes van aanranding en verkrachting serieus worden genomen door de politie, staan zij nu voorop om openlijk te twijfelen of de vrouwen die aangiftes hebben gedaan wel serieus genomen moeten worden op grond van de suggestie dat het allemaal een door Pegida gefabriceerde hoax zal blijken te zijn (‘nog even en er zijn meer aangiftes dan dat er vrouwen aanwezig waren!’), waarmee ze hoe je het ook wendt of keert een grote dienst verlenen aan de aanranders en verkrachters. Zoals we dat ook altijd bij moslimterroristen zien, kunnen de advocaten van allochtone terroristen en verkrachters steevast rekenen op de hulp van het hele linkse deel der natie die als een soort pro-Deo-advocaat overuren maakt om de verdachten vrijgesproken te krijgen. Toch kwam het voor velen als een verrassing dat zelfs feministen hun hele zaak laten vallen voor – klaarblijkelijk – de heiligste aller linkse zaken, namelijk de zaak van het anti-racisme. Seksueel geweld is erg, maar racisme, waaronder de suggestie dat de massa-aanranding in Keulen cultuurbepaald zou kunnen zijn, is volgens deze feministen nog veel erger.

De dissidente mening als spam (over de psychologie van de afschaffing van de vrijheid van meningsuiting)

Inleiding

Zoals de (onder)titel van deze website suggereert, pretendeer ik hier dissidente meningen te uiten: meestal tegen de linkse mainstream en dogma’s, soms tegen de rechtse mainstream en dogma’s, maar in de kern tegen elk mainstream en dogma omdat ik geloof in weerwoord als noodzakelijk element voor een progressieve beschaving en dat elk idee moet worden ‘getest’ door ‘m aan te vallen (waarmee mijn linkse afkomst wordt verraden). Ik pretendeer niet de waarheid te verkondigen, wel een interessant tegengeluid en een opmerkelijk ander perspectief te openen. Daarbij put ik niet alleen uit mijn eigen inzichten, maar vooral ook uit de hele filosofiegeschiedenis. Filosofie is immers meer nog dan LSD geestverruimend (zei geloof ik Merleau-Ponty al) en is daarom onontbeerlijk voor een echte intellectuele ontwikkeling die een dialectische ontwikkeling is waarbij elk idee weer wordt tegengesproken en het de kunst is om de tegenstellingen te overwinnen in een voorlopige ‘synthese’. Ik denk dat mijn artikelen op die manier kunnen bijdragen aan een meer intellectueel debat over actuele politiek-maatschappelijke kwesties in Nederland, hetgeen hard nodig is omdat steeds meer nog maar één verhaal wordt verteld, namelijk het verhaal van de machthebbers (de journalisten zien zichzelf graag als ‘vierde’ macht die de uitvoerende macht kritisch controleert, maar in werkelijkheid zijn zij meer nog dan de rechters slechts de spreekbuis van de macht). Marx zei al dat de heersende opvatting de opvatting van de heersende klasse is. Daarbij blijkt het weinig uit te maken of die heersende klasse ‘rechts’ is, zoals in de tijd van Marx, of ‘links’, zoals in onze tijd.

Links, vergaar eens moed om het eerlijke verhaal te vertellen!

Nog veel irritanter dan welke linkse mening dan ook is het structureel ontkennen door Links dat ook maar iemand de ramp waartoe het linkse beleid leidt, heeft voorzien. Bv. iedereen zag al lang vantevoren aankomen dat Asschers plan om de maximale periode van verlengingen van tijdelijke dienstverbanden tot twee jaar terug te brengen niet zal leiden tot meer vaste dienstverbanden maar alleen maar tot nog snellere beëindigingen en dus tot nog meer onzekerheid voor de werknemer zonder vast contract, maar het laat zich eenvoudig raden hoe de PvdA gaat reageren als een onderzoek dit ook echt gaat bevestigen: ‘goh, wat een verrassende uitkomsten; niemand zag dit aankomen’. Want zo reageert de PvdA altijd op elk falen van haar beleid: bij Links is het immers altijd 'wir haben es nicht gewusst’ (waarmee ik een bruggetje maak naar Duitsland in de volgende alinea :)).

Een echt alternatieve Top 2000 (in de vorm van een Top 100)

De Top 2000 (http://www.nporadio2.nl/data/download/TOP-2000-2015.pdf) staat uiteraard vol met toegankelijke mainstream hits dus met bijna alleen ‘middle of the road’-pop, zodat er veel alternatieve lijsten zijn gemaakt die beogen de wat minder toegankelijke of bekende genres dan wel muzikale pareltjes onder de aandacht te brengen. De belangrijkste daarvan lijkt de ‘Snob 2000’ (“de meest ondergewaardeerde liedjes”) (http://ondergewaardeerdeliedjes.nl/2014/12/27/de-snob-2000-van-2014/). Maar de ironie is dat zodra veel mensen mogen stemmen, de meer extreme, de minder bekende en de minder toegankelijke nummers er altijd weer onvermijdelijk uit worden gefilterd, zodat je ook in die lijst weer opnieuw alleen maar de grootste hits van de meest bekende artiesten tegenkomt, al is het dan muziek die vooral in het ‘alternative rock’-genre valt omdat de fanbase van dat genre klaarblijkelijk ook van lijstjes houdt maar zich onvoldoende aan z'n trekken vindt komen bij de Top 2000 van de Radio 2-luisteraars. Maar het alternatieve van ‘alternative rock’ valt reuze mee, gelet op de immense populariteit ervan waardoor zelfs de officiële Top 2000 wemelt van nummers uit dit genre. De Snob 2000 is aldus wel een alternatieve Top 2000, maar weinig meer dan dat: prachtige nummers die echter bijna niemand kent of praktisch iedereen de gordijnen in jaagt omdat het nogal ‘aparte’ muziek is, vind je – vanwege het democratische puntensysteem – per definitie ook niet in de alternatieve lijsten als de Snob 2000. Sowieso kan een lied nooit meer "ondergewaardeerd" zijn als het vanwege een groot aantal stemmen in de lijst is gekomen...

Tegen de linkse geschiedvervalsing (met een filosofie van het antisemitisme)

Inleiding

Enorm veel mensen zijn geïnteresseerd en zelfs gefascineerd door de geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog en het Derde Rijk. Maar de vraag naar de ideologie van de nazi’s wordt vreemd genoeg nooit zelfs maar gesteld (althans niet in de publieke ruimte buiten universiteiten). Ikzelf ben daarentegen altijd juist gebiologeerd geweest door de vraag wat de nazi’s nu eigenlijk dachten. Waar kwam hun antisemitisme vandaan en waarom was die zo fundamenteel dat ze letterlijk alles – denken en leven – eraan op hingen en opofferden? Welke gronden droegen zij daarvoor aan? Doordat hier nooit over wordt gesproken – de bronnen van het nazigedachtengoed zoals Hitlers Mein Kampf worden zelfs het liefst verboden – zijn de nazi’s militair wel verslagen, maar met de aanval op hun gedachtengoed (of ‘Weltanschauung’ zoals Hitler het zelf noemde) is men nog altijd niet eens begonnen! Ook bv. Sloterdijk spreekt in dit verband van “de merkwaardige zwijgzaamheid van de oprecht filosofische kritiek op de zogenaamde fascistische ideologie” (NB. voor het gemak gooi ik het nazisme/antisemitisme en fascisme op één hoop, ook al heeft het fascisme geen antisemitische kern). Het idee is klaarblijkelijk: het fascisme is zo’n gedegenereerde, inferieure en uiteraard schadelijke theorie dat zij geen serieuze analyse of studie verdient: zij dient slechts zo krachtig en resoluut mogelijk te worden afgewezen.

Het vuurwapengeweld in de VS en de Amerikaanse ideologie

Inleiding

Regelmatig bereikt ons het nieuws van alweer een nieuwe schoolshooting of ander schietincident, gericht op tamelijk willekeurige burgers, in de VS. Net als de Democratische Partij wijten de Nederlandse media dat steevast aan de vrije verkoop en daarmee verbonden massale aanwezigheid van vuurwapens in de VS, zodat na elk incident de roep om een verbod op of inperking van vuurwapens klinkt. Maar dat miskent een zekere historisch ontwikkelde cultuur en ideologie met betrekking tot de verhouding burger-overheid in de VS die het min of meer ‘principieel’ (en grondwettelijk) onmogelijk maakt vuurwapens te verbieden: het is aldus niet alleen de invloedrijke wapenlobby maar ook een typisch Amerikaanse ideologie die een verbod op het bezit van vuurwapens nog lange tijd zal blijven blokkeren.

Het christendom als het einde van de religie

Inleiding

Op http://svensnijer-essays.blogspot.nl/2015/09/de-mythe-van-de-joods-christelijke.html suggereert de auteur Sven Snijer dat het christendom alleen maar beter past bij de moderne, seculiere samenleving dan de islam omdat het christendom de strijd tegen de wetenschap heeft verloren en daarom die moderne, seculiere waarden heeft moeten ondergaan en daarmee is getransformeerd, althans gemarginaliseerd waardoor kerk en Staat bij ons hebben kunnen scheiden. Ten slotte zou er ook niet zoiets als een joods-christelijke cultuur bestaan die tegenover de islam kan worden geplaatst: jodendom, christendom en islam zouden alle gelijksoortig en gelijkwaardig zijn.

‘Uw privacy is bij ons in goede handen’

Vooruitlopend op een artikel over privacy, wil ik alvast een korte opmerking maken over een mijns inziens hele wonderlijke en onjuiste opvatting over privacy bij zowel overheid als media. Immers, de ene privacyschending blijkt zogenaamd niet de andere privacyschending te zijn.

Geenpeil en de mediacratie

Geenpeil en het gebrek aan media-aandacht

Inmiddels heeft geenpeil (http://geenpeil.nl/) – een initiatief van GeenStijl en Burgercomité EU – zo’n 255.000 handtekeningen verzameld: indien er de komende vier dagen nog 45.000 handtekeningen bijkomen (ervan uitgaande dat het allemaal geldige handtekeningen zijn), dan moet de Nederlandse regering een raadgevend referendum organiseren met betrekking tot het door het Nederlandse parlement goedgekeurde associatieverdrag van de EU met Oekraïne dat op 1 januari 2016 van kracht wordt. In toenemende mate is er frustratie onder degenen die al hebben getekend dat de gevestigde media geen of nauwelijks aandacht aan geenpeil geven waardoor het vergaren van handtekeningen praktisch via mond-tot-mond-reclame moet verlopen en dus zeer moeizaam is. Ik heb vandaag eens rondgevraagd op mijn werk en inderdaad, geen enkele van mijn collega’s had van dit initiatief gehoord. Mocht het aantal van 300.000 handtekeningen niet worden gehaald, dan betekent dat duidelijk niet dat er te weinig animo voor het referendum onder de Nederlandse bevolking is maar dat geenpeil er simpelweg niet in is geslaagd veel aandacht te trekken buiten de lezers van Geenstijl. Moeten de andere media zich de kritiek aantrekken dat zij het initiatief hebben genegeerd en zo bij een falen daaraan hebben bijgedragen? Ik denk het wel.